Cold love

Twee verschillende werelden

"Nee nee! Dat is een ding, dan doen mensen beide hun vuisten naar voor en dan tikken ze elkaar aan. Wacht ik zal het voordoen.", hij pakte mijn hand en stootte die tegen de zijne aan. "En dat noemen wij een vuist geven. Het is een soort teken van vriendschap ofzo, ik weet niet goed vanwaar het komt. Maar het is wel leuk om te doen, toch?"
"Euh ja", een overtuigender antwoord kreeg ik er niet uit. Niet omdat ik het niet leuk vond. Ik ben nog steeds met mijn gedachten bij het feit dat hij gewoon mijn hand pakte. Het doet goed om nog eens menselijk contact te hebben. Je weet wel, fysiek contact.
"Kan ik iets brengen om te eten?", vroeg de onbekende man weer.
"Voor mij een boterham met kaas" zegt ik vastbesloten. Maar Marco onderbreekt mij: "Zouden wij misschien een kaart mogen? Het is haar eerste keer hier."
Ik vind het niet zo leuk dat hij dat heeft gezegd om eerlijk te zijn, en wat was een kaart? We moeten geen gekke schat gaan zoeken ofzo, toch?
Een paar minuten later kwam de man met de kaart terug. Er stonden allemaal vreemde dingen op die ik niet kende. Zoals:
• vogelnesjessoep
• golden Opulence sunday
• lobster Fritatta
De woorden "Voor mij de lobster fritatta alstublief", doorbraken de stilte.
"Eum en voor mij de combinatie van kaas en garnaalkroketten alstublieft."
Ik heb gewoon datgene gekozen dat het minste kostte. Ik kan niet in de schulden komen te staan bij mensen, ik heb niet eens genoeg geld om voor mezelf te zorgen.
"Zeker dat alles oké is?"
"Ja, ik heb alleen geen flauw idee wat ik zonet bestelt heb of hoe ik dit ooit ga terugbetalen."
"Ik heb ook wel een paar ideeën over hoe we hier buiten komen zonder te betalen. Ik heb genoeg geld, maar voor de kick."
"Ik doe nog liever hier heel mijn leven de afwas" reageerde ik bot. Misschien iets te bot. Maar het was helemaal nergens voor nodig, hij had het geld. Ik niet. Waarom zou je het niet gebruiken als je er genoeg van hebt?
"Sorry, ik vrees dat ik het gedrag van mijn zogenaamde vrienden aan het overnemen ben."
Zijn excuses werden onderbroken door de obers die het eten kwamen brengen. Ik ben zeer blij met mijn keuze, het ziet er heel lekker uit. Toch veel lekkerder dan dat van Marco. Als het eten van Marco, niet als Marco zelf. GOD waarom denk ik zo? Zou hij ook zo denken? Waarschijnlijk niet, hij was rijk en ik arm. Het zijn twee compleet verschillende werelden die elkaar ontmoeten. Maar daar blijft het bij. Niets meer, niets minder.