Cold love

Dankjewel! Dankjewel!

"Dankjewel! Dankjewel!", riep ik toen een wandelaar een beetje kleingeld in mijn pet gooide.
Hij deed mij aan mijn papa zalige denken. Kort warrig bruin haar en een baard. Soms vraag ik mij af hoe papa er nu uit zou zien, als hij nog zou leven. Zouden hij en mama nog verliefd zijn? Het kostuum van de man doorbrak mijn beeld van papa, wij hadden er het geld niet voor om dure kledij te kopen. Wij hadden allemaal één outfit, die werd af en toe eens gewassen in de rivier. Het is al een lange tijd geleden dat ik nog bij de rivier ben geweest. Na de dood van mijn ouders ben ik beginnen rondwandelen, op zoek naar een dorp of stad waar ik een nieuw leven kon beginnen. De tocht kostte me weken, ik was zwak en had geen voedsel. En in de bossen vond ik weinig water. Maar nu ben ik hier, in Zynos, de hoofdstad van Hasgomal. Het is het centrum van de economie, ik had gehoopt hier zo snel mogelijk werk te kunnen vinden. Maar tot op de dag van vandaag leef ik nog steeds aan de rand van de stad, op straat, zonder geld en voedsel. De mensen hier zijn wel vrijgevig, vaak geven ze kleingeld of overschotten van voedsel. Net zoals die man van net. Zo'n mensen fascineren mij. Ik bedenk altijd hoe hun leven eruit zou zien. De man van net noemt Izam, hij is een salesmanager en heeft 2 kinderen. Een geluid leidde mij af van de man zijn leven. "Dankjewel! Dankjewel!" Riep ik toen ik merkte dat een lieve vrouw kleingeld gaf.
"Ik wou dat ik meer kon geven", vertelde de vrouw, "maar ik heb niet meer bij."
"Ik ben u met heel mijn hart dankbaar, al gaf u één cent, het helpt mij enorm verder" legde ik haar uit.
"Jij bent zo een lief kind, je verdient betere omstandigheden", vertelde de mevrouw toen ze rondkeek. "Ik zal morgen nog eens terugkomen, dan zorg ik ervoor dat ik mijn portemonnee gevuld heb. Wat is je naam trouwens?"
"Ik ben Mira" zei ik verlegen.
"Ik ben Hemila, ik moet er jammer genoeg nu vandoor. Ik zie je morgen!" Ze gaf een knipoog en verdween na een tijdje in de verte.
Na een tijdje keek ik in mijn pet om te zien of ik genoeg had om iets van eten te kopen. Ik schrik wanneer ik een briefje van 5 euro zie liggen. Dat lag er net nog niet. "Hemila moet dat vast hebben gegeven, en ze wou nog meer geven?",dacht ik.
Ik pakte mijn spullen op en ging naar de goedkoopste winkel.
"Zoek iets voor 2 euro",dacht ik in mezelf, "die 3 euro kan ik als reserve houden."
Ik ging de winkel uit met een broodje met kaas, het was al maanden geleden dat ik nog kaas had gegeten. Ik merkte op dat de winkelstraat minder en minder druk begon te worden. Het werd avond, de moeilijkste tijd voor mij.