"ရှစ် နာရီတောင် ခွဲနေပြီ၊ သမီးက အခုထိ မနိုးသေးဘူး၊ မနက်စာတွေတော့ အေးကုန်တော့မှာပဲ"

သစ်သီး ပန်းကန်ကို ချလျက် စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်များကို ကောက်သိမ်းလာသည့် ဝေယံ အသံကြောင့် လုပ်လက်စ အလုပ်ကို အာကာဟိန်းထက် ခဏ ရပ်လိုက်သည်။

နေသူရိန်မင်းခန့် ဝေယံ ရှိရာသို့ စောင်းငဲ့ ကြည့်လာသည်။

"ဒီနေ့က တနင်္ဂနွေနေ့ပဲ၊ ပေးအိပ်လိုက်ပါ၊ ပြီးတော့ . . မနေ့ကမှ တိုကျိုကို သွားထားတာ မဟုတ်လား၊ ပင်ပန်းနေမှာပေါ့"

"ဒေါက်တာ မိုက်ကယ် ခရိုဆက်တီ အမ်ဒီက ပြောဖူးတယ်၊ ဆယ်နှစ် အောက် ကလေး တစ်ယောက်ဟာ တစ်နေ့ကို ကိုး နာရီပဲ အိပ်သင့်တယ် တဲ့၊ ဒီထက်ပိုပြီး အိပ်ခိုင်းမယ်ဆို ဉာဏ်ထိုင်းစေလိမ့်မယ်၊ မဟုတ်တောင် . . အကြာကြီး အိပ်မိလို့ ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံး လေးလံ ထိုင်းမှိုင်းနေဦးမှာ"

အမြင်ကတ်စရာ ကောင်းလောက်အောင် စာသံပေသံဖြင့် လူတတ်ကြီး ပုံစံ ပြောလာသည့် အာကာဟိန်းထက် စကားကြောင့် နေသူရိန်မင်းခန့် မကျေမချမ်း စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
    
"ဝေယံ . . သားသမီးကို အလိုလိုက်တဲ့ နေရာမှာ နည်းစနစ်ကျဖို့ အများကြီး လိုတယ်၊ နည်းလမ်း အမှားတွေနဲ့ အလိုလိုက်မိရင် ချစ်ရာ မရောက်ဘဲ နှစ်ရာ ရောက်လိမ့်မယ်၊ ကိုယ် ပြောတာ နားလည်လား"

စကား ဆုံးသည့်အခါ နေသူရိန်မင်းခန့်၏ မကျေမချမ်း အကြည့်ကို အာကာဟိန်းထက်က ခနဲသည့် အကြည့်ဖြင့် ပြန်ပြီး စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ စကားတွေ မပါဘဲ မျက်လုံးချင်း တိုက်သည့် အသံတိတ် စစ်ပွဲ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူတို့ နှစ်ယောက်၏ အကြည့် စီးချင်းက ဝေယံ့ဆီသို့ အရှိန်အဟုန် ပြင်းပြင်း လွင့်စဉ်လာတော့သည်။ စိတ်ညစ်စွာဖြင့် မျက်ခုံး နှစ်သွယ်ကြားက နေရာလွတ်ကို လက်ညှိုးဖြင့် ပွတ်သပ်မိသွားသည်။

ဝေယံ တွေးသည်။
    
သူ ရှောင်ထွက်မှ ကောင်းလိမ့်မည်။

"သမီးကို သွားနှိုးလိုက်ဦးမယ်၊ အချိုပွဲ ချပေးထားတယ်နော်၊ စားကြဦး"

SUN { Season 1 }Where stories live. Discover now