“ ဒီလိုတွေအထိ ဖြစ်ရတာ မင်းကြောင့်..”
ဒေါသသံဖြင့် ငေါက်ငမ်းခံလိုက်ရသောကြောင့် ကိုးရဲ့ဒေါသတွေက တလိပ်လိပ် မြှင့်တက်လာချေပြီ။
“ ဟိုအရင်ကတည်းက ခင်ဗျားကို ကျွန်တော် သိခဲ့ရင်.. ကျွန်တော် အရင်ဆုံး သတ်မယ့်လူဟာ ခင်ဗျားပဲ.. လူတယောက်ရဲ့ကံတရားကို ယုတ်ညံ့တဲ့နည်းတွေနဲ့ လုယူချင်တဲ့ဟာတွေ.. ခင်ဗျားတို့ ဘာမို့လို့လဲ..”
အံကြိတ်ကာ ကြုံးဝါးလိုက်သော်ငြားလည်း ထိုအဘွားကြီးကိုတော့ ကိုး မထိဝံ့။ ထိုအဘွားကြီး ရှေ့ကို ရောက်နေတဲ့အချိန်တွေတိုင်း သူဟာ အကောင်အထည်မရှိတဲ့ နာမ်သက်သက်ရယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။ထိုအဘွားကြီးဟာ သူ ပြန်လည်ရှင်သန်လာသည့်အကြောင်းကို သိနေရုံတင်မက၊ ဒီလိုပြန်လည်ရှင်သန်လာဖို့အတွက် တမင်တကာ လုပ်ဆောင်ခဲ့တာ ဖြစ်ရမယ်။
အရင်ဘဝက သူ့ဆန္ဒ၊ သူ့သဘောတူညီချက်မပါပဲ လုပ်ခဲ့ရတဲ့ ဒီအစီအရင်ကို အခုတခါ သူ့ဆန္ဒ၊ သူ့သဘောတူညီချက်ပါအောင် ပြန်စီရင်ဖို့ သေသွားပြီးသားသူ့ကို ပြန်ဆွဲခေါ်ခဲ့နိုင်တာကတော့ နယ်နယ်ရရ အစွမ်းတော့ မဟုတ်နိုင်။
“ ဒီအစီအရင်တွေက ဂါထာလေးရွတ်ရုံ၊ မန်းလေးမှုတ်ရုံနဲ့ အောင်မြင်နိုင်တာတွေ မဟုတ်ဘူး.. မင်းလည်း မင်းအသက်နဲ့ရင်းထားရသလို၊ ကျုပ်လည်း ကျုပ်ပညာနဲ့ရင်းထားရတာ.. မယ်ခင်အေးက ကျုပ်အသက် တခါကယ်ပေးဖူးတဲ့ ကျေးဇူးကြွေးရှိလို့ ဒီလိုတွေ ပြန်ပေးဆပ် ပြန်လုပ်ပေးရတာပဲ.. ဒီအတွက်လည်း ကျုပ် ကျိန်ဆိုထားပြီးသား.. ဒီအစီအရင် အောင်မြင်တာနဲ့ ကျုပ်ပညာတွေကန်းပြီ.. ကျုပ်တို့ ဒါတွေလုပ်နေတာ သော်တာ့အတွက်ပဲမဟုတ်လား..”
ထိုအဘွားကြီးက လက်ထဲကတောင်ဝှေးကြီးကို ဒုန်းခနဲ မြည်အောင် ထပ်ဆောင့်ချပြီး ပြောလိုက်တဲ့အချိန်.. အရိုးပေါ် အရေတင်နေတဲ့ လက်ချောင်းတွေ တဂျွတ်ဂျွတ် မြည်ကုန်တာကို ကိုး ကြားလိုက်ရသည်။
သူ ထင်တာ မမှားဘူးပဲ။ အစကနေ အဆုံးအထိ ထိုအဘွားကြီးရဲ့ လက်ချက်ပဲကိုး။ ထိုအဘွားကြီးက ကျေးဇူးကြွေး၊ သူကတော့ မေတ္တာကြွေး။
35 (U) Final
Start from the beginning
