LACİVERT GÖKYÜZÜ

İstanbul

Kaybolmuştum. İçimde bir şey vardı belki ama ben onu bana ait hissetmiyordum. Bu şehre geldiğimden beri ilk kez bu kadar yalnız hissediyordum. İlk kez bu kadar çaresiz. Nasıl yapardım, ne derdim, ne düşünürdüm aslında? Neden bu kadar çıkmaza girmişti her şey?

En sevdiğim yerde yine, nefes almaya geldim. Galataya doğru yürürken adım adım, uzun nefesler çekiyordum içime. Sanki son kezmiş gibi. Belki de son kezdi bilemezdim ki...
Bu aralar çok sık düşünür olmuştum. Bir şey yaparken bunun son olduğunu düşünmek yıpratıyordu beni. Ruhumu sıkan bu şey beni ele geçiriyordu yavaş yavaş. Ve ilk kez hissettiğimde duyduğum o korkuyu kaybediyordum...

Ben, biliyordum ki kaç yaşımda olursam olayım hangi şehirde yaşarsam yaşayayım buraya tam bu kulenin dibine nefes almaya gelecektim. Kendime verdiğim sözü tuttuğum iki sene geçirmiştim bu şehirde. Onu karşıdan seyretmek istedim. Onunla göz göze olmak. Bu yüzden Manhattan apartmanına doğru yürüdüm. Bu saatte ona bakabileceğim bildiğim yalnızca orası vardı. Bu bir sonun başlangıcıydı. En mutlu olduğum, hayatımın en güzel teklifini aldığım o apartmanın terasına bu kez çok başka bir ruh ile gidiyordum. Sürekli çalan telefonumu önce sessize alıp sonra tamamen kapattım. Hatta bununla da yetinmeyip fırlatıp attım telefonu bir köşeye. Kimseye yetmeyen bana kim ulaşmak isterdi ki bu saatten sonra?
    Çok sürmedi yukarı çıkmam işte tam orada tüm kudretiyle duruyordu karşımda. Ona sarılmak istedim. Şu an onun canlanmasını ve beni bağrına basmasını. İmkansızdı bu, taştan bir yapıydı o yalnızca ama neden bu kadar bağlıydım ona?

Sanki o çok eskiden benimdi de, elimden alınmıştı şimdilerde gibi. Sanki daha öncesinde onunla yaşanmışlığım vardı sanki bir kız kulesi ruhu bendim. Ve onların yaşadığı imkansız aşkı taşıyordum içimde. Yarım kalan bu şeyi tamamlamaya çalışıyordum. Nasıl başarılı olurdum tam bilmiyorum ama mutlaka yapacaktım.