“ အဲ့ဒါ ငါ မေးရမယ့်မေးခွန်းပါ.. မင်း ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ.. ဆရာဝန်ကလည်း ဘာရောဂါရယ်လို့ တိတိကျကျ မပြောနိုင်ဘူး.. ဒီအတိုင်း အားနည်းတယ်ဆိုတာချည်းပဲ.. ငါတို့အမေ့ကိုပြောပြီး အထူးကုဆီမှာ သေချာသွားပြရအောင်.. ဒီလပိုင်းထဲကို မင်း မေ့လဲတာ ၃ ၄ ခါ မကတော့ဘူးလေ.. ကြာရင် မင်း ဒီလိုနဲ့ လုံးပါးပါးသွားလိမ့်မယ်..”
တရှည်တလျား စိတ်ပူသံအဆုံးမှာ.. ကိုးတယောက် ရင်ထဲ နွေးနွေးလေး ခံစားလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့.. တချိန်တည်းမှာပဲ အရင်က သော်တာနိုင့်အား သတိရမိတယ်။
အကိုက မပြောင်းလဲဘူးပဲ..
သူ ဒဏ်ရာရလာသည်ဖြစ်စေ၊ ထွက်ပြေးလာရသည်ဖြစ်စေ၊ ဒီလိုမျိုး အနူးညံ့ဆုံး စိတ်ပူပေးတတ်ခဲ့တယ်။ မိဘတွေနဲ့တိုင်ပင်ပြီး အဖြေရှာကြမယ်၊ မင်းအတွက် ပိုကောင်းတာတွေ လုပ်ပေးမယ်ဆိုပြီးပဲ တတွတ်တွတ် ပြောရင်း တချိန်လုံး ဆိုဆုံးမနေခဲ့တာရယ်။
သူ နားမလည်ခဲ့ခြင်းများကသာ များပြားလွန်းခဲ့တာပါ..
“ ကျွန်တော် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အကိုရ.. အကိုက စိတ်ပူလွန်နေတာပါ..”
သူ့ရဲ့အေးရာအေးကြောင့်အဖြေကို အကိုကတော့ ကျေနပ်ပုံမရပေ။
“ စားချိန်သောက်ချိန်ပုံမှန်ရှိတဲ့မင်းလို သန်သန်မာမာ ကလေးတယောက်က ထစ်ခနဲရှိ မူးလဲနေတာတော့ ဘာမှမဖြစ်တာ မဟုတ်နိုင်ဘူးလေ ကိုး..”
“ အခုလည်း အကိုရှေ့မှာ ကျွန်တော်အကောင်းကြီးရှိနေတာပဲဟာကိုဗျာ..”
ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်ပင် သူ့ပါးနှစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်ထားသော အကို့လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်အား ဆွဲယူလိုက်ပြီး တမြတ်တနိုး နမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။ နူးအိနေတဲ့ အကို့လက်နုနုလေးတွေကို သူ့မှာ စိတ်လိုလက်ရ တင်းတင်းဆုပ်မကိုင်ရဲ။ သူ့လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးကြောင့် ဖြူနုနေသော လက်လေးတွေ သွေးခြေဥကုန်ရင် သူ ရင်ကျိုးရချည်ရဲ့။
သူ တွန့်ဆုတ်နေသည့်အချိန်မှာပဲ အကိုက သူ့လက်တွေကို တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်လာသည်။
“ အကိုက မင်းကိုစိတ်ပူတယ်.. အကို့ကိုချစ်ရင် အကို့စကားနားထောင်.. ဟုတ်ပြီလား..”
33 (U)
Start from the beginning
