အခုဘာလုပ္ေနလဲဆို အခန္းပတ္ေျပးေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မေျပးလို႔မရဘူး။ မေျပးရင္ ဒီခ်စ္စရာ ကိုယ္လူေခ်ာေလးက အသားစားတဲ့ က်ားခံတြင္းထဲတန္းေရာက္ေတာ့မွာ သိေနလို႔ပဲ။
"သည္းညႇာ ဘာလို႔ပတ္ေျပးေနတာလဲ။ ေမာေနပါ့မယ္ကြာ။ လာေတာ့ လာ။"
"ကြၽန္ေတာ္လာရင္ အ႐ွင္ကိုကိုက ဘာမွမလုပ္တာေသခ်ာလား။"
"ဒါကေတာ့ကြာ........"
"ဘာမွ ဒါကေတာ့မကြာနဲ႔။ ဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုမွ လာမယ္။"
"ဟုတ္ၿပီဒ ကိုယ္သည္းညႇာေလးကို ဘာမွမလုပ္ဘူး။ လာေတာ့ ဒီနားကို။ ေမာေနၿပီမလား။"
"ေမာတာေတာ့ ခင္မ်ားႀကီးက အေနာက္ကလိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေျပးတာေလ။ ခင္မ်ားမလိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္းေျပးစရာမလိုဘူး။ အခုလိုလည္းေမာစရာမလိုဘူး။"
"သည္းညႇာသာ ကိုယ္ေျပာတာနားေထာင္ၿပီး လက္ခံလိုက္ရင္ ကိုယ္လည္းလိုက္စရာမလိုဘူး။ သည္းညႇာလည္း အခုလိုေျပးစရာမလိုဘူးေလ။ သည္းညႇာက လက္မခံေတာ့ ကိုယ္ကလိုက္တာေပါ့။"
"လက္ခံစရာလား။ ကြၽန္ေတာ္နာမဲ့ကိစၥေလ။"
"မနာေစရဘူးလို႔ ကိုယ္ကတိေပးတယ္ေလကြာ။ သည္းညႇာမွမယံုပဲ။"
"ယံုစရာလား။ မသိရင္သူခံရဖူးတာၾကလို႔။ မနာဘူးေျပာေနတာက။"
"ခံဖူးစရာလား သည္းညႇာေလးရဲ႕။ နာမနာသိရေအာင္ ကိုယ္ကအဲ့ဒါေၾကာင့္ သည္းညႇာကိုေျပာတာေလ။"
"ေတာ္ တိတ္!!!။ ဘာမွမၾကားခ်င္ဘူး။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႔ ဒီအေဆာင္မွာပဲ အိပ္မလား။ ကိုယ္အေဆာင္ကိုယ္ျပန္အိပ္ခ်င္လား။"
"ဒီအေဆာင္မွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႔ သည္းညႇာေလးကိုပဲ ဖက္ၿပီးအိပ္ပါေတာ့မယ္ကြာ။"
"ၿပီးေရာ။ လာခဲ့ ကုတင္ေပၚ။"
ေခၚလိုက္ေတာ့လည္း ခုနကအသည္းအသန္လိုက္ေနတာ သူမဟုတ္သလိုပဲ။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ကုတင္အစြန္းမွာ လာလွဲေနေလရဲ႕။
အေဆာင္တံခါးဝမွာ ေခ်ာင္းျပီးခိုးနားေထာင္ေနတဲ့ ဖန္႐ွင္းနဲ႔ယြီပင္းကေတာ့ ရယ္လိုက္ရတာအူေတြကို နာေနၿပီ။ ဟုတ္ေတာ့မလိုလိုနဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း တို႔အ႐ွင္ကသူ႔အသည္းအသက္ စကားအတိုင္းလိုက္နာရတာပဲ။ အဲ့ဒါနဲ႔မ်ား ကေလးေတလိုစိန္ေျပးလိုက္တမ္း ကစားေနေသးတယ္။ အစထဲကသူ႔အသည္းအသက္ စကားနားေထာင္လိုက္ၿပီးေနတာကို။ ဆက္ျပီးေခ်ာင္းစရာ မ႐ွိေတာ့မွႏွစ္ေယာက္သား ၾကင္ယာေတာ္အေဆာင္ကေနထြက္လာခဲ့တယ္။
YOU ARE READING
Wangအ႐ွင္ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္Xiao(Wangအရှင်ရဲ့ကြင်ယာတော်Xiao) (Complete)
Fanfictionအခ်ိန္ခရီးသြားၿပီး ေရာက္လာတဲ့ အေမႊစိန္ၾကင္ယာေတာ္ေလးနဲ႔ ေမႊတာေလးကိုမွခ်စ္ေနတဲ့ အ႐ွင္။ ကိုယ္ကခုမွစေရးတာဆိုေတာ့အမွားေလးေတပါရင္ခြင့္လြတ္ပါ။ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးနဲ႔ေရးသားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ (Completed)
