SİYAHIN YANSIMASI

7.Bölüm

*Kaan Erdinç

Merhaba wattynin güllerii🌹
Özleendi buralar ciddeen ❤❤

Bölümler düzenlenip eklenecek, sadece yeni bölüm güncellenme bildirimlerini takip etmeyi unutmayın :)

Ben yazarken çok eğlendim, umarım sizde okurken beğenirsiniz.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. İyi okumalar ❤

Hayatımın merkezine yerleşen o günden sonra bir hafta geçmişti. Fiziken iyileşiyordum fakat ruhen toparlanamıyordum. Sürekli diken üstünde yaşıyor gibiydim. Her gece uykularım bölünüyordu. Gözümü her kapattığımda karşıma Behzat'ın beni yiyecekmiş gibi bakan gözleri geliyordu. Her an odamın kapısını açıp içeri girecek diye korkuyordum. Bu süreçte yanımda olan Ayda, Gözde ve Fatma teyzeydi.

Kaan, dediğini yapmıştı. Hiç uğramamıştı eve. İşleri mi yoğundu yoksa o gün dediklerimden dolayı mı beni ziyarete gelmiyordu, henüz çözmüş değildim ama tek başıma kalmam, kafamı az buçuk toplamama neden olmuştu. Şimdi kendime bu engellerle yol çizmeliydim.

Valizin içine eşyalarımı koyup fermuarını çektim. Odayı son kez gözlerimle taradım. Her şey tamam sayıldığında valizi elime alıp odadan çıktım. Merdivenleri yavaş adımlarla bitirince karşıma Fatma teyze çıktı. Orta yaşlarda sıcak kanlı bir kadındı. Pamuk gibi yanakları, boncuk gibi gözleri vardı.

Mavi renkli gözleri hüzünle bana baktı. "Berra kızım, hayırdır inşallah?"

"Artık gitmem lazım Fatma teyzecim."

"Ben sana çok alıştım ama. Gitmesen olmaz mı?" Gözlerinin dolduğunu fark edince kollarımı sardım.

"Bende sana çok alıştım. Biz yine görüşürüz. Bana gelirsin olmaz mı?"

Sarılmayı kesip gözlerine baktım. "Olur tabii canım kızım. Keşke biraz daha kalsan."

"Gitmem gerekiyor. Benimde bir düzenim var."

"Kaan oğlumun haberi var mı gideceğinden?"

"Sürpriz olur herhalde. "

"Oğlumu bekleseydin, o ne yapacağını iyi bilir. "

Gülmeyle karışık "Sende oğluna hiç laf kondurmuyorsun Fatma teyzem alınıyorum bak. " Dedim dudaklarımı büzerek.

"Oğlumun bende yeri ayrıdır." Dedi gülerek.

"Belli belli. " Gülümseme ile karşılık verdim. "Ben artık gideyim." Kapıya doğru ilerledik.

Son kez sıkıca sarıldım. "Kendine çok dikkat et. İnşallah yine görüşürüz. "

"İnşallah yavrum."

Kapı kulpunu indirip evden çıktım. Kapının önünde duran adam beni elimde valizle görünce affaladı. "Berra hanım?" Dedi şaşkınlıkla.

"Evime gideceğim."

"Kaan bey bize böyle bir haber vermedi."

Hiç bozuntuya vermedim. "Nasıl ya, az önce onunla konuştum. Haberinizin olduğunu söyledi."

Ceketin cebinden telefonunu çıkardı. "Bir dakika bunu sormalıyım. "

"Aa! Doğru ya! Toplantıya girecekti, o yüzden acele konuştuk. Haber vermeyi unuttu galiba."

Bana inanmak istermişcesine gözlerime baktı. Kaan'dan habersiz sinek uçmuyordur burada kesin! Hayatımda böyle patronuna sadık çalışanlar görmedim. 1 haftada bu cümleyi kurabilecek çok şey görmüştüm.