Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 26.

Περιμένει τι θα πω.
Και λογικό να πρέπει να πω κάτι.
Να βγάλω λέξεις.

«Κύριε Κεχαγιά να ηρεμήσουμε λίγο εντάξει;Πριν λιγες μέρες εμαθα την αλήθεια.Και τώρα μου ζητάτε τι;»λέω.
Το χαμόγελο του έφυγε και άφησε την κορνίζα πάλι κάτω.

«Θέλω να σε έχω δίπλα μου Δημοσθενη»λεει.
«Και εγώ θέλω να ηρεμήσετε λίγο.Γιατί πραγματικά με φρικάρει όλο αυτό.»λέω.

Δεν του άρεσε.
Αλλά είναι η αλήθεια.

Τι περιμένει;Να τον αγκαλιάσω και τον πω μπαμπά;
Μόλις έμαθα ότι ο μπαμπάς μου δεν είναι ο μπαμπάς μου και ότι το αφεντικό μου τόσα χρόνια είναι ο βιολογικός μου μπαμπάς.

Με το μαλακό δηλαδή...

Χτυπάει το σταθερό του και αυτός το σηκώνει και το κλείνει.
«Δεν θέλω να πάρω την θέση του Γιώργου.Καταλαβαίνω ότι αυτό δεν γίνεται»λεει.
«Δεν γίνεται όχι!»λεω αμέσως κάπως επιθετικά.

Δεν μπορεί να πάρει 22 χρόνια από την ζωή μου.
Και να το ήθελε.

«Σε έχω ότι και έχω και τον Παύλο.Και θέλω να ξέρεις ότι έχεις μια θέση εδώ μέσα.»λεει.
«Σας ευχαριστώ»λέω.
«Σε.Σε ευχαριστώ.Νομίζω ο πληθυντικός δεν ταιριάζει εδώ πια.Τι λες;»λεει.

Να κόψω τον πληθυντικό;
Όταν όλη μου την ζωή του μιλάω έτσι;

«Θα προσπαθήσω υποθέτω»λέω.
«Και θέλω το Σάββατο να έρθεις εδώ.Να φάμε όλοι μαζί.Δεν θέλω να είναι άβολο όλο αυτό»λεει.

Δεν νομίζω να σταματήσει να είναι άβολο με ένα δείπνο.

«Δεν θέλω να φέρω σε αμηχανία την Κυρία Θωμαη και τον Παύλο.Να φάμε κάπου έξω καλύτερα;»λέω.
«Ξέρω ένα τέλειο μέρος!»λεει αμέσως.

Καλύτερο αυτό.
Ναι.

«Ωραία τότε.»
«Δείπνο με τον γιο μου.Ανυπομονώ.»λεει.
Και γελάει.
Και φαίνεται χαρούμενος.

Το εννοεί.Αυτά που λεει όλα τα εννοεί.Αλλά το θέμα μου είναι ότι νιώθω ότι θέλει πιο πολλά από αυτά που μπορώ να του δώσω.Ότι βιάζεται, δεν ξέρω,θέλει  την σχέση πατέρα γιου που δεν είχαμε τόσο καιρό.

Το θέμα είναι ότι πάντα τον είχα σαν δευτερο πατέρα μου.Τόσο κοντά τον ένιωθα.

Που να ήξερα...

***

Μπαίνω στο δωματιο της Μάιρα.
Όλο χαρά εγώ που θα την δω.Που θα κάτσω μαζί της.