Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 7.

Τρώω γρήγορα,σχεδόν δεν μασάω.

Το νιώθω ότι με κοιτάει χωρίς να την βλέπω.
Προσπαθώ να αποφύγω την συζήτηση που σίγουρα θα έρθει.

Ε,γιατί όπως και να το κάνουμε δεν συμβαίνει και συχνά να έρθει η Μάιρα στο δωματιο μου.
Βασικά δεν έχει συμβεί ποτέ.

«Έφαγα...φεύγω.»λέω και σηκώθηκα αλλά μου έκανε νόημα να κάτσω πάλι.
Και έκατσα.

«Τι έκανε η Μάιρα στο δωματιο σου;»ξεκινάει η ανάκριση.
«Ήρθε να πάρει ένα βιβλίο»λέω.
«Μην μου λες ψέματα εμένα!»

Εντομεταξυ την αλήθεια λέω.

Το φιλί δεν ήταν στο πλάνο για προφανούς λόγους.Αν το ήξερα θα ήμουν πιο προετοιμασμένος.
Θα είχα πλεινει έστω τα δόντια μου.

«Αγόρι μου αν έχει γίνει αυτό που νομίζω...αν...αν εσυ και αυτή....»
«Όχι μαμά.Δεν ήμαστε μαζί αν αυτό εννοείς.»λέω.

Ένα φίλι ήταν μόνο.
Τίποτα παραπάνω.

Βέβαια της άρεσε αλλά πάλι.
Δεν νομίζω.

Θα βγαίνουμε και μετά θα πηγαίνουμε να τρώμε στο σπίτι της με τους γονείς της;
Ή θα κάνω παρέα με την παρέα της που όλο πετάνε σπόντες για μένα ;

Όχι.Όλο αυτό είναι λάθος.

«Εσυ θα φύγεις σε λίγο καιρό για αυτό μην παίζεις με το κακόμοιρο το κορίτσι»λεει.

Σοβαρά τώρα;

«Μαμά δεν είναι αυτό που νομίζεις οκ;»
«Αν το μάθει ο πατέρας της...ξέρεις ότι την έχει σαν πριγκίπισσα και....»
«Μαμά!»λεω γιατί λεει πράγματα που και τα ξέρω και δεν θέλω να ακούσω.

«Δεν τρέχει τίποτα οκ;Ξερω ποιας οικογένειας είναι η Μάιρα.Δεν χρειάζεται να μου πεις.»λέω και σηκωνομαι.

«Πάω στην Βαλέρια.Με περιμένει.»λέω και φεύγω από εκεί μέσα.

***

«Ρε!Σου μιλάω!»φωναζει και γυρνάω να την δω.

«Τι είπες;»λέω.
«Λέω ότι σήμερα είσαι άλλου.Δεν τρως.Σου πήρα δυο μπέργκερ και δεν έχεις αγγίξει τίποτα.Που γυρνάει το μυαλό σου;»Με ρωτάει.

Η Βαλέρια είναι η μόνη μου φίλη από το σχολείο που έχω κρατήσει επαφή.
Και αντί να μιλάω μαζί της και να μου πει τα νέα της εγώ κάθομαι και σκέφτομαι την Μάιρα και το φιλί της.

«Πουθενά...»λέω και τσιμπάω μια πατάτα.
«Το βλέπω.Τι έγινε;Και γιατί φοράς αυτήν την γυναικεία κορδέλα στο χέρι σου;Τι είναι αυτό;»ρωτάω και πήγε να σηκώσει το χέρι μου αλλά το τραβάω πίσω.