Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 16.

Αρχίζω να πληκτρολογω .
'Είμαι έξω από το σπίτι σου.Μπορείς να κατέβεις λίγο;'

Το είδε αμέσως.Έτσι απλά περιμένω.

Αφού το σκέφτηκα δέκα εκατομμύριο φορές ήρθα.Το πήρα απόφαση.

Δεν αργεί να βγει από το σπίτι της.Φόραγε πιζαμες και από πάνω μια ρόμπα.Δεν σκέφτηκα ότι θα είναι έτσι τέτοια ώρα.Λογικό.Είναι 7 η ώρα.

«Δημοσθενη;»λεει.
«Ελπίζω να μην σε ξύπνησα ή κάτι τέτοιο...»λέω.
«Όχι όχι.Απλά ήμουν στο κρεβάτι.»λεει.

Κουνάω το κεφάλι μου.Το κλίμα είναι αμήχανο.Για προφανούς λόγους.
«Θέλεις να κάτσουμε στον κήπο;»ρωτάει μετά.
«Ναι»λέω και την ακόλουθω.

Γελάω με τις παντόφλες της με αυτάκια.
Έχουν πλάκα.

Κάθεται σε μια κούνια που είχαν μεγάλη και κάθομαι δίπλα της.Άφησε το κινητό της πάνω στα πόδια της και κοίταζε γύρω γύρω ενώ δάγκωνε τα χείλη της αμήχανα.

Δεν έχω σκεφτεί ακριβώς τι θα πω αλλά έχω σκεφτεί ότι δεν ήταν σωστό έτσι όπως το τελειώσαμε.Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήρθα να τα βρούμε.

«Πως είσαι;»ρωτάει μετά.

Μετά από μέρες και μετά από όλα με ρωτάει πως είμαι.Με κάνει να νιώθω άσχημα για τον τρόπο που της μίλησα.

«Αν σου πω αυτά που θέλω θα γίνω καλύτερα»λέω την αλήθεια μου.
«Σε ακουω...»λεει σιγά.
«Λυπάμαι που σου μίλησα έτσι και λυπάμαι που έφυγα έτσι.Εσυ ήσουν η μόνη που δεν έφταιγες»λέω.
«Δεν πειράζει.Καταλαβαίνω.»λεει.

Μπορεί να γίνει πιο τέλεια ακόμα;
Δεν νομίζω.

«Πειράζει.Αλήθεια λυπάμαι.Δεν έπρεπε να ειχα έρθει καν.»
«Μην το λες αυτό....»λεει με ένα χαμόγελο.
«Το λέω Μάιρα.Το λέω και το εννοώ.»λέω και της φεύγει το χαμόγελο.

«Κοιτά ήρθα εδώ μόνο και μόνο να πω συγνώμη.Επειδή δεν ήταν αυτός ο σωστός τρόπος να χωρίσουμε.»
«Αλλά δεν άλλαξες γνώμη έτσι;»λεει.

Μακαρι να ήταν τόσο απλό.Μακαρι να έφτανε μόνο να ήμασταν μαζί.Αλλα δαν φτάνει.

«Δεν άλλαξα γνώμη όχι.Δεν θέλω να σε πληγωσω Μάιρα.Απλά όλο αυτό με ξεπερνάει.Και δεν θέλω ούτε να προκάλεσω προβλήματα στην δουλειά της μαμάς μου ούτε να σε κάνω να περάσεις ένα καλοκαίρι μακριά από τους φίλους σου επειδή εγώ δεν τα πάω καλά μαζί τους.Θέλω όμως...»λέω αλλά βάζει το χέρι μπροστά στο στόμα μου.

«Μην το πεις.Μην πεις να είμαστε φίλοι....»λεει.

«Θα το ήθελα»λέω.
«Εγώ όχι!»απανταει απότομα.