Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 14.

Κάναμε βουτιές ξανά και ξανά από το σκάφος.Και είχε πλάκα.Αλλά θα είχε πιο πλάκα αν δεν είχα ακούσει όλα αυτά.

Δεν ξέρω.Νιώθω κάπως άσχημα τώρα.Λες και δεν προσπαθώ καθόλου.

Βγήκαν έξω και όλοι οι φίλοι της εκτός από αυτήν έτσι βρήκα ευκαιρία.Ήμουν έτοιμος να βούτηξω όταν έβγαινε ο Ορφεας.
«Ξέρεις κολύμπι;Βρε μπράβο...»λεει.
«Όχι δεν ξέρω.Μεγάλωσα σε σπηλιά.»του απανταω και τον αφηνω εκεί και πέφτω στην θάλασσα.Όταν βγαίνω από το νερό βλέπω αμέσως μπροστά μου την Μάιρα.

«Γοργόνα;Τελικά υπάρχετε ...»λέω και εκείνη γελάει.

Κολυμπάει πιο δίπλα μου.
Και εγώ βάζω το χέρι μου στην μέση της και την κολλάω πάνω μου.

Τα μαλλιά της υγρά και όλα πίσω από τα αυτιά της.Πάντου σταγόνες νερό.
Πανέμορφη.

Ήθελα να μιλήσουμε για αυτό και να μην κρυβόμαστε.Έτσι μπήκα αμέσως στο ψητό.
«Σε άκουσα πριν με την Κυβέλη»λέω.

Εκείνη γουρλώνει τα μάτια της προσπαθώντας να καταλάβει τι εννοώ και όταν το κάνει αυτό κρύβει το πρόσωπο της πίσω από τις παλάμες της.
«Δεν έπρεπε να το ακούσεις αυτό...»είπα.
«Έχεις δίκιο.Δεν έπρεπε.Και δεν έπρεπε επειδή έπρεπε να μου το πεις εσυ η ίδια αυτό.»λέω.

Βγάζει τα χέρια της.
«Πίστευα ότι δεν είναι και τόσο σημαντικό...»
«Ότι σε ενοχλεί και ότι με ενοχλεί είναι σημαντικό»της λέω.

Εκείνη αναστενάζει.
«Εντάξει.Θα τους δώσω μια ευκαιρία.Αληθινή ευκαιρία»λέω μετά.
«Αλήθεια;»ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω.

Το πρόσωπο της έλαμψε τώρα από το χαμόγελο και με αγκάλιασε.Σφιχτά.Για ώρα.
Μετά κάνει πίσω και με κοίταζε.
«Δεν θέλω να πας στο Λονδίνο...»λεει μετά σιγά.
«Ας μην το συζητάμε αυτό από τώρα»λέω γιατί δεν θέλω να χαλάσουμε τις διαθέσεις μας και να προκαλούμε και άλλες δυσκολίες στην σχέση μας αφού έχουμε αρκετές από ότι φαίνεται.

Βάζει το μέτωπο της στο δικό μου.
«Είσαι υπέροχος το ξέρεις αυτό;»λεει.

Υπέροχος σίγουρα δεν είμαι αλλά θέλω να προσπαθήσω .Για εκείνη.Φαίνεται ότι το αξίζει αυτό και αλλά τόσα.

Βάζει τα χείλη της στα δικά μου και με φιλαει.Με τα χέρια της κρατάει τα μάγουλα μου και εγώ τα έχω στην μέση της.Κουνάω τα πόδια μου σε όλη την διάρκεια για να μην βουλιάξουμε μέσα.

Και φιλιόμασταν και φιλιομασταν και ήταν ωραία.
Μέχρι που σταμάτησε απότομα.

«Μας κοιτάει ο Ωριωνας....»λεει και μου δείχνει πάνω στο σκάφος και μας κοίταζε.