"ယံ . . ၊ ယံရေ"

စာအုပ်ထဲ ဈာန်ဝင်နေချိန် နားထဲ စူးခနဲ ဝင်လာသော အသံစာစာကြောင့် စာကြည့်တိုက် နံရံက မှန်တွေကို ဝေယံ ကြည့်မိသည်။

နေ သူ ရိန် မင်း ခန့်

မကြာခင် သူ့ကို အရှုပ်ကြီး ရှုပ်တော့မည် ဆိုတာ ဝေယံ သိလိုက်ပြီ။ မှန်ထဲမှာ ပေါ်နေသည့် ပုံရိပ်ကို ကြည့်ရင်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ စာကိုပဲ အာရုံစိုက်ပြီး ဆက်ဖတ်နေလိုက်သည်။

"ယံ . . ကျွန်တော် ခေါ်လိုက်တာ လန့်မသွားဘူးလား"

နေသူရိန်မင်းခန့် မေးတာလည်း မှန်သည်။ စူးရှလွန်းသည့် သူ့အသံကြောင့် တိတ်ဆိတ်နေသော စာကြည့်တိုက်ထဲ တစ်ဖက်ပိတ် လှိုဏ်ဂူလို ခဏတာ ပဲ့တင် ထပ်သွားသည်။

စာဖတ်နေသော ကျောင်းသား တချို့ လန့်သွားကြသလို ကျောင်းသူ တချို့က စပ်စပ်စုစု လှည့်ကြည့်လာကြသည်။ နေသူရိန်မင်းခန့် ရှေ့က ဝေယံသာ စာဂျပိုးလို စာအုပ်ထဲ ခေါင်း စိုက်မတတ် ငြိမ်သက်နေသည်။ မေးတော့လည်း စာဖတ် မပျက်။ စာကြည့်တိုက် နံရံက မှန်တွေကို လက်ညှိုး ထိုးပြသည်။ သူ လာနေသည်ကို မှန်ထဲမှာ မြင်ပြီး သိနေသည် ဆိုသော သဘော။

"ဒီတစ်ခါလည်း ယံ အဆင့် တစ် ရတယ်နော်"

"အင်း"

"အဲ့ဒီတော့ . . ငယ်ငယ်က သက်သေပြချက်က အခုအချိန်ထိ အကျုံးဝင် နေသေးတာလား"

"အေး"

အလုပ် မရှိ ကြောင် ရေချိုး ဆိုတာ နေသူရိန်မင်းခန့်မှ အစစ် ဖြစ်သည်။ ရှည်နိုင်သမျှ ရှည်အောင် ဆွဲဆန့်ထားရသော စိတ်များက အလိုလို ပြန်ကျုံ့ချင်လာသည်။ စာဖတ်နေချိန် စကား လာပြောတာကို သူ သိပ် မုန်းသည်။ ဘယ်လောက် အောင့်သက်သက်နိုင်ကြောင်း ကြုံဖူးသူများသာ သိလိမ့်မည်။

"နေ့လယ် ထမင်း အတူတူ စားလို့ရမလား"

ဖတ်နေသည့် စာအုပ်ကို အသံ မြည်အောင် ပိတ်ရင်း မျက်စိ ရှေ့တည့်တည့်မှာ စကား များနေသော အရှုပ်ထုပ်ကို ဝေယံ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

SUN { Season 1 }Where stories live. Discover now