IJsstrijders

Hoofdstuk 8 • IJskoude proeven

Na weer een tijdje schrijven (ondanks de GROTE drukte op school), staat er weer een nieuw hoofdstuk op!

Wat vooraf ging...

Nadat Ravi in de kille, levenloze ogen van een jongen (vermoedelijk een IJsstrijder) keek, bleek het dat de mysterieuze bijeenkomst was afgelopen. Terwijl jongens hun jassen en sjaals van de kapstokken trokken, wist ze op het nippertje de deur van het gebouw te bereiken en naar buiten te vluchten. Maar de rust was nog niet teruggekeerd: ze moest uit het zicht blijven en zorgen dat ze de jongens voorbleef. Met horten en stoten wist Ravi zich te verschuilen langs de eerste rij huizen, maar plotseling hoorde ze voetstappen achter zich.

Terwijl ze zich afvroeg wie het was, was ze verplicht door te rennen tot aan haar huis. De voetstappen verdwenen langzaam uit haar bereik, maar haar brandende longen, overbelaste spieren en slappe bennen hadden meer focus nodig dan wat er achter haar zat.

Na zich letterlijk kapót te hebben gerend, wist Ravi haar huis te bereiken. Ze waagde opnieuw de levensgevaarlijke sprong van de sneeuwwand naar het dak. Ze wist zich op een haar na overeind te trekken, sloop via haar raam naar binnen en plofte uitgeput neer op haar bed. Maar toen hoorde ze Charlie naar boven komen...

Zoals jullie weten: start de muziek bij de vetgedrukte zin (als je tenminste zin hebt om muziek op de achtergrond te luisteren haha)

Hoofdstuk 8

Ze probeerde - ondanks haar vluchtige ademhaling - stil te blijven liggen. Haar keel zat dichtgeknepen en haar benen leken nog steeds te rennen. Bovendien had ze het zó koud dat zelfs haar dikke deken met fleece haar niet kon verwarmen.

De voeten van Charlie bereikten de bovenste traptrede, die ze kon herkennen aan het zachte gekraak. Daaropvolgend liepen de voeten in een normaal tempo de gang door, tot dat ze stilstonden voor haar deur. Ravi sloot haar ogen en probeerde haar duidelijk hoorbare hartslagen te negeren.

Met een zacht gepiep ging de houten deur open. Sloffende voeten bereikten het rechthoekige tapijt die de kamer in tweeën verdeelden. Ze stopten, en plotseling hoorde Ravi de stem van haar broer: 'Nu al aan het slapen?'

Langzaam opende ze haar ogen, en zag Charlie inderdaad op het tapijt staan. Hoe wist hij dat ze niet sliep?

Ravi antwoordde met een soort kuchje.

'Je ziet een beetje rood, is er iets?' vroeg hij, kijkend naar haar gezicht. Ze kon zich wel slaan, nu wist hij sowieso dat er iets vreemds aan de hand was. Vroege bedtijden, rood uitziend gezicht, snelle ademhaling...

'Ik voelde me gewoon niet zo lekker.' antwoordde ze, terwijl haar ademhaling rustiger begon te worden.

'Gaat het wel, ik bedoel... Je ziet er een beetje,' hij kwam met een bezorgd gezicht naar haar bed toegelopen.

'Het gaat Charlie, ik ben gewoon moe.' zei ze geruststellend. Haar broer kon zich ook overal druk om maken. Bovendien was ze ook echt moe. Als hij wist waar ze tien minuten geleden nog was...

'Oké,' hij twijfelde even of hij zijn zus moest laten slapen of haar te helpen, 'Weltrusten dan.' besloot hij. Ravi glimlachte vermoeid en sloeg haar dekens verder over zich heen. Daar was ze mooi vanaf gekomen, hoewel ze zich verbaasde over dat hij niets had gemerkt. Evenmin pap. Had niemand haar dan op het dak horen neerkomen? Dat was toch echt een flinke klap geweest.