IJsstrijders

Hoofdstuk 5 • Gouden lijnen

En na een tijdje schrijven, corrigeren en alles weer nalezen (ondanks de drukte op school), is hier dan hoofdstuk 5!!

Vergeet niet te voten want dat geeft ons powerrr!

Wat vooraf ging...

Nadat Ravi een konijn uit de klauwen van een sneeuwuil had geschoten, bleken de IJsstrijders haar pad gekruisd te hebben, met name door Novan. Ze belandde in een gesprek met hem, wat niet echt hielp: ze had ten eerste nog steeds geen antwoord waarom hij die vorige avond plotseling was verdwenen, en ten tweede probeerde ze hem daarom uit haar hoofd te zetten tijdens het jagen. Maar dat verpestte Novan dus helemaal. Niet veel later kwam haar bezorgde broer haar halen.

Eenmaal thuis gegeten te hebben -en gelukkig geen boze vader gehad te hebben- wachtte Ravi tot dat zij de natte afwas kon afdrogen.

Maar toen ineens hoorde ze iets in de gang. Ze liep er naartoe, en vond een brief. Gek genoeg stond de naam van haar broer erop.

Ze werd al snel betrapt door haar vader, en moest naar boven toen hij en zijn zoon een gesprek begonnen over wat er in die brief stond. Ravi probeerde ze af te luisteren, maar veel informatie kon ze niet te pakken krijgen. Maar wel dat Charlie de volgende avond ergens naartoe moest.

De vragen spookten nog steeds door haar hoofd toen ze in bed lag. En die vragen bleven onbeantwoord...

De muziek kan je dit keer starten bij: Ineens zag Ravi iets. Het leek wel op gouden glimp.

Hoofdstuk 5

Ze hoorde plotseling voetstappen door de sneeuw kraken. Ze bleef staan in het steegje waar ze stond. Met handen in haar zakken. De huskies om haar heen. Rondrennend, klaar voor weer een tocht over de Westervlakte. Alleen moest ze wachten op haar vader. Charlie kon niet mee jagen vanwege zijn vermoeidheid. Misschien waren ze gister toch iets te lang buiten gebleven. Want de kou trok de energie van je weg. Voornamelijk bij Charlie en pap. Bij haar niet, bij haar werkte het juist tegenovergesteld: van de kou kreeg ze energie.

De voetstappen bereikten de hoek van het steegje, en niet veel later kwam de gespierde man met de slee de bocht om lopen. Hij zag er best krachtig uit, maar dat was pap altijd geweest: een keiharde bikkel.

Binnen no-time stonden ze al op de Westervlakte. Met pap ging alles sneller. Ze stapte met een sierlijk hupje de slee af, en wilde haar jaagmaten losmaken van de slee, toen pap voor haar ging staan:

'Laten we vandaag maar samen jagen.' klonk zijn vertrouwde stem door de gierende wind.

Ze knikte, en maakte gelijk alle huskies los. Die begonnen, zodra ze los waren, achter elkaar aan te rennen en door de sneeuw te rollen.

'Kom.' wenkte pap vrolijk, en begon door het sneeuwlandschap te joggen. Ze volgde hem vlekkeloos.

Zo bleven ze nog een aantal minuten joggen. Ondertussen bleef Ravi naar de horizon kijken. Die gaf haar altijd het gevoel dat er zoveel meer was dan dat zij in haar leven kon verkennen. Maar het gaf haar ook een gevoel van kracht. Alsof ze de energie had om over heel de vlakte te rennen om de horizon te bereiken. Hoewel die haar altijd voor zou blijven. Alleen viel iets haar op. Ze zag een donkerblauwe gloed boven de horizon verschijnen. Pap scheen er niets van te merken. Verschrikt keek ze weer terug, en de gloed had in een razend tempo een heel stuk afgelegd. Ze stopte met joggen en keek om zich heen. Overal op deze vlakte was ze omringd met de horizon. En de dreigende, donkerblauwe gloed, die steeds meer lucht leek op te slokken. Het werd donkerder, en langzaam verdween de zon ook achter de dikke laag. Ze voelde haar hart sneller kloppen, haar ademhaling onregelmatiger worden. Ze zocht onthutst naar een spoor van pap. Hij jogde al meer dan honderd meter voor haar uit, zonder iets op te merken wat er werkelijk aan de hand was.