ည ၁၁ ခြဲ။
ေဘးနားမွာ ဆုရည္တစ္ေယာက္ ေကာင္းစြာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ တစ္ေရးမွ မအိပ္ႏိုင္ေလသူကား
ကြၽန္မရယ္ ၊ နံရံထက္ကနာရီေလး
ရယ္၊နာရီေဘးက ပိန္ေညႇာင္ေလးရယ္သာ။
အၾကာႀကီး မစဥ္းစားပဲ အေျဖေပးလိုက္ရင္ ေမာင္မ်ားငါ့ကို အထင္ေသးသြားေလမလား။
မဆိုင္လိုက္တာ ။ ေမာင့္ကို ရင္ခုန္ခဲ့တာက မႏွစ္ကတည္းကေလ။ေမာင့္ကိုခ်စ္ေရာခ်စ္သလား။ ရင္ခုန္တာက ခ်စ္တာလား။ အခ်ိန္တိုင္းသတိရတာကေရာ အခ်စ္လား။ တစ္ခုခုဆို ကိုယ့္ထက္ သူေကာင္းဖို႔၊ သူ မခံစားရဖို႔ စဥ္းစားေနမိတာေတြကို အခ်စ္ဟုမ်ား ေခၚၾကပါလွ်င္
ကမ႓ာေပၚမွာ အေသခ်ာဆုံးက ၿငိမ္းစုသြယ္က ေမာင့္ကို ခ်စ္ေနမိပါၿပီ။
*****
ၿငိမ္းဆီက ဆုေတာင္းစာျမင္မွ အိပ္မည္ျဖစ္ေသာ စိုင္းထင္လင္းေမာင္တစ္ေယာက္ ဖုန္း screen ကို ခဏခဏ ဖြင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ အိပ္မ်ားေပ်ာ္သြားေလၿပီလား ။ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင့္ေျပာမိလိုက္လို႔ စိတ္မ်ားဆိုးေနမလား။ ၿငိမ္းကို ခ်စ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ၿငိမ္းေမြးေန႔ကတည္းက ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိေန
ခဲ့ေပမဲ့ ဖြင့္ေျပာဖို႔ရန္မွာေတာ့ ခက္လွေပသည္။ အကယ္၍ ၿငိမ္းသာ ျငင္းခဲ့လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ေတာင္ ၿငိမ္းေဘးနားမွာ ႐ွိမေနႏိုင္ေတာ့မွာကို သူသည္ ေတြး၍
ေၾကာက္ေနခဲ့သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္အခ်ိန္ေတြမွာ ၿငိမ္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ သူမ ေဘးမွာ႐ွိေနတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမက သူတစ္ပါးကိုေပ်ာ္ေစတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္သာထင္ခဲ့မိသည္။ ရင္ထဲ၌ တိမ္ျမဳပ္ေနေသာ အခ်စ္သည္ကား ထိုေန႔ ဂိမ္းဆိုင္မွာမွ ေပါက္ကြဲပြင့္ထြက္လာေလ၏။
ထိုေန႔ကဂိမ္းဆိုင္၌ စိုင္းထင္လင္းေမာင္ သည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ
ေက်ာ္သူရိန္ႏွင့္ အတူ ထုံးစံအတိုင္း
ဂိမ္းတိုက္ေန၏။ သူတို႔ခုံမွာ ေခ်ာင္က်ေန၍
အ၀င္၀နားမွ လူတစ္စုက သူတို႔ကိုေတြ႕ဟန္မတူ။ ထိုလူတစ္စုသည္ စက္မႈေမဂ်ာမွ4BEေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ထဲမွေဇာ္လတ္ဆိုသူမွ စကားစေလသည္။
"ေဟ့ေရာင္ မင္းထင္ ၊ မင္းရဲ႕ ၿငိမ္းေလးကိုဖြင့္မေျပာေသးဘူးလားကြာ "
YOU ARE READING
မောင်
Short Storyတစ်ခါ မှမလှုပ်ခတ်ဘူးတဲ့ရင်ဘယ်ဘတ်ခြမ်းကတော့ သူနဲ့ပတ်သတ်ရင် ဆတ်ဆတ်ထိမခံခြင်း
