ကိုကို့အရိပ်ကလေး

ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်၏နိဒါန်း

ညသန်းခေါင်ဆိုတဲ့အချိန်မှာလူကုံထံအသိုင်းအဝိုင်းတေနေထိုင်တဲ့ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်လို့ပြောနိုင်သော‌‌ နေရာမှာတော့ကျယ်ပြန့်တဲ့ခြံဝင်းတေခမ်းနားတဲ့စံအိမ်တော်ကြီးတေရှိတဲ့အိမ်တိုင်းအိမ်တိုင်းမှာညအိပ်မီးမှိန်မှိန်လေးတေရဲ့အလင်းရောင်မှိန်မှိန်လေးတေကိုသာတွေ့နေရပေမဲ့....တခြားစံအိမ်များထက်အစပေါင်းများစွာကြီးကျယ်ခမ်းနားလွန်းတဲ့နေသခင်စံအိမ်ဆိုတဲ့စံအိမ်ကြီးရှိပင်မအိမ်တော်ကြီးရဲ့အခန်းတစ်ခန်းမှာတော့ညအ‌ မှောင်ကိုဆန့်ကျင့်ပြီးအလင်းရောင်ထိန်ထိန်သာနေပေသည်....

ညဘက်အစောင့်တာဝန်ကျနေတဲ့စံအိမ်ကြီးရဲ့အစေခံတေကတော့ထိုမီးလင်းနေတဲ့အခန်းလေးကြောင့် ဆောင်းညသန်းခေါင်ယံကြီးမှာတောင်စိတ်တထင့်ထင့်နဲ့ချွေးပြန်နေကြသည်...ည12နာရီ‌ ကျော်နေပြီ...စံအိမ်သခင်ကြီးရဲ့အိပ်ခန်းလေးကမီးလင်းနေသေးတယ်...အဲ့ဒါကဘာသဘောလဲ....နေသခင်စံအိမ်ရဲ့အရှင်သခင်ကြီးကသူ့ရဲ့ကျန်းမာရေးချူချာတဲ့ဇနီးသည်သခင်မ‌လေးကိုအူတုန်အသည်းတုန်အပေါ်နှလုံးအောက်နှစ်လုံးတုန်နေအောင်ချစ်တာစံအိမ်မှာရှိသမျှလူမပြောနဲ့ခြင်တို့ပုရွဆိတ်တို့တောင်သိသည်...အခုသခင်ကြီးရဲ့အခန်းကမီးလင်းနေသေးတယ်...ဆိုလိုတာကသခင်မလေးကနေမကောင်းလို့များလား...သခင်မလေးနေမကောင်းဖြစ်တိုင်းတစ်အိမ်လုံးအဆူခံထိနေကြမို့မနက်ဖြန်‌သခင်ကြီးဆူတာခံရတော့မယ်လို့တွေးမိတော့အကုန်လုံးကြောက်ဒူးတုန်နေရပြီ...

ခြံထဲမှာရှိနေတဲ့အစေခံများကတွေးချင်ရာတွေးပြီးကြောက်နေသလောက်...ထိုမီးလင်းနေတဲ့အခန်းထဲမှာတော့ဇနီးသည်ကိုအူတုန်အသည်းတုန်အပေါ်နှလုံးအောက်နှစ်လုံးတုန်နေအောင်ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့သခင်ကြီးမင်းသခင်ကိုယ်တိုင်သူ့ရဲ့ချစ်ဇနီးလေးကိုအိပ်ခွင့်တောင်မပေးဘဲကိုယ်ဖိရင်ဖိပြီးအနိုင်ကျင့်နေခဲ့သည်...ပြင်းထန်လွန်းတဲ့အပြာရောင်အချစ်နယ်မြေထဲလူးလွန့်နေသူနှစ်ဦးကတော့သူတို့ရဲ့အလုပ်သမားတေရဲ့ရင်ထဲကကြောက်စိတ်တေကိုကြိမ်းသေပေါက်ကိုမသိကြဘူးပေါ့....

"ဦး...ဟင့်...နန်းစံအိပ်ချင်နေပြီ..."

မင်းသခင်ကတော့အချစ်တိုက်ပွဲကြီးကိုလက်နက်ချချင်နေရှာတဲ့ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေ‌ သောသူ့ဇနီးလေးရဲ့ မျက်တောင်တေမှာကပ်ငြိနေတဲ့မျက်ရည်စက်ကလေးတေကိုတယုတယသုတ်ပေးကာ..လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးပေါ်ကိုအနမ်းတဖွဖွပေးရင်းသဘောမတူကြောင်းအချက်ပြလိုက်သည်...