blood ( DÜZENLENİYOR )

Varla yok arası

Arkadaşlar YENI HIKAYEM 'NİLÜFER'İ' TANITIMI YAPTIM VE "BLOOD" ADLI HIKAYEMI
BİTİRDİKTEN HEMEN SONRA İLK BÖLÜMÜ PAYLAŞACAĞIM. iyi okumalar. Vote ve yorumlarınızı bekliyorum ♡ ♥ ♡ ♥
Bu bölümü Evanesance'nin şarkılarıyla dilemenizi tavsiye ederim. ;) ( my Immortal) şarkısı benim tercihimdir :) ♡

Huzur evine doğru ilerken, senelerdir uyumamış gibi hissediyordum. Yorgun ve ölü.Ama burası nedendir bilinmez adı gibi huzur saçıyordu. Bembeyaz, konak gibiydi burası.
Çiçeklerle doluydu heryer. Sağ tarafta güneşin tanıdını çıkaran iki yaşlı çift hallerinden oldukça memnunlardi. Bakıcıları yanlarına oturmuş sohbete dalmışlardı.
Onların biraz gerisin de yaşlı adam vardı, çok şirin bi okadar da sertti, beyaz saçları hala gür dü. Dimdik duruyordu. Gençlere taş çıkaracak bir duruşu vardı. Onun yanında bakıcı yoktu sadece genç bir kadın, yanına oturmuş öylece birbirlerine bakıyorlar.Kızı sanırım yada torunu.. mutsuz gibi gözüküyorlar, elbette burda herkes mutlu olacak değil. Biraz daha ilerdikten sonra merdivenlere varmıştım. Gerçekten burası harikaydı, kapısı tarihi eserdi sanırım. Her yer de oyma sanatı konuşuyordu. Yavaşca merdivenlerden çıkıyordum. Rüzgar sakin ve yorgun bir şekilde esiyor, Saçlarım sağa sola savruluyor dumama şikayetci değilim rahatlatıyordu. Içeri girmeme iki üç merdiven kalmıştı ki..

-Küçük bayan. Hey Ayça, gel burdayım seninle tanıştırmak istediğim biri var.

Dün gece bana yardım eden adam, ben onu bulmadan o beni bulmuştu. Arkamı dönüp gülümsedim.

- Hemen geliyorum.

Burada olduğum için çok mutluydum. Koşarak yanlarına gittim. Kendimi çocuklar gibi hissediyordum. Hızlı adımlarla yürürken gülücükler saçıyordum. Ne oluyor du bana.
Sanki o kadar şeyi ben yaşamamıştım. Ama şu an sadece mutlu olmak huzur bulmak istiyordum. Kötü düşüncelerimin hepsini benden uzak durması için yumruğumu ve dislerimi sıkıp uyardım. İki saatligine de olsa yok ettim hepsini. Cardaga geçip onlara baktığım ince uzun ama heybetli iki adamla Karışılaştım biri beni kurtaran diğeri bahçede öylece oturan o asil yaşlı adamdı. İkisi de bana bakıp gülümsediler.

- Merhaba ben Ayça. Burası harika bir yer. Huzur bulmamak imkansız. Bina ise konak gibi yapımı da harika. Burda yaşadığınız ve çalıştığınız için çok şanslısınız.

Gerçekten de çok şanslılar. Dün bana yardım eden adam, gülümseyerek ayağa kalktı, elini selamlasmak icin bana uzattı. Ve konuşmaya başladı.

-Merhaba Ayça ben Seyithan. Dün tanışmak ve konuşmak için pek fırsatımız yoktu. Dogru söylemek gerekirse saatler geçtikce gelemeyeceksin diye düşünmeye başlamıştım. Ha bu arada bu beyefendi ise, Mehmet bey. Buranın sahibiydi ama derneğimize bağışlamış. Tek başına yaşamak istemediği için arkadaş edinmek ve mutlu olmak için böyle bir yol seçmiş. 1998 den bu zamana kadar burası huzur dolu yerlerden biri olmuş. Tabi kişi nasıl isterse öyle görüyor. Kimisi çok kötü diyor kimisi senin gibi huzur buldum diyor. Adından dolayı huzurlu değil burası. Burada hep ailesini ziyarete gelenler yok. Kimisi üzüntüsünü öfkesini bi kenara bırakır sadece anın tanıdını çıkarıp
,Buradakilerle ilgilenir. Ve evlerine geri döner. Hem kendileri hem buradakiler mutlu olur. Seni bu nedenle çağırdım. Her zaman gelebilirsin. Mehmet bey ve ben sana iyi geleceğini düşündük ama şimdi Mehmet beyin uyuması lazım. Biz de seninle bahçede ufak bi yürüyüş yapalım bana anlatacağın şeyler var diye düşünüyorum.

Ben böyle bir konuşma beklemiyordum. Şaşırmıştım. Mehmet beyle vedalaştıktan sonra
Seyithan bey ile oradan ayrıldık. Sessiz bir yürüyüşe başlamıştık. Kafamı yere eğip başıma gelenleri nasıl anlatacağımı düşünüyordum. Tecavüze uğradım diyemezdim. Yalan söylemek zorundaydım. Utanç verici bir durum du. Vücuduma bakamıyordum. Aklıma geldikçe kusasım geliyor du. Film gibi bir hayat istiyordum ama aşk filmiydi benim istediğim. Mesela şöyle bir hikayem olsaydı. Ali olsaydı sadece o hiç biri değil sadece o olsaydı. Çok mutlu olsak evlensek. Bir kız bir erkek çocuğumuz olsa bir ömür beraber olsak. Benim istediğim klasik bir hikaye bu kadar acımasız bir kader beklemiyordum. Alinin beni görmek istememesi öldürmüştü beni. Evet biliyorum Ali beni çok kırdı hatta benimle görüşmek istemiyor, ama biliyorum beni seviyor. Hayatım boyunca yanımda olmasa bile onun varlığını bilmek mutlu olduğunu hissetmek yeter bana. Onun hiç suçu yok ki. Ne desede bir cevabım yok.