YINYANG TIGER

1 🂡 mafiozo pod płaszczem politycznego wybawcy

Słowa Vincenta opływały dziwną, oblaną złotem szczerością. Zupełnie tak, jakby mężczyzna, przed pojawieniem się na scenie politycznej, przesiedział kilka ostatnich godzin przy książkach z dziedziny psychologii, douczając się idealnych taktyk manipulacji i sposobów wpajania swoich kłamstw obranych w słodką, złocistą prawdę, której nikt nie miał odwagi podważyć. Jego słowa reporterzy i kamery łykali jak pelikany, nie byli w stanie przetworzyć w myślach odpowiedzi polityka, a zaraz zadawali kolejne pytania, nie myśląc nawet, czy to, co odpowiedział mężczyzna, było w ogóle bezpośrednią odpowiedzią na pytanie. Nie przejmowali się tym, pędzili z pytaniami, dopóki dostawali uwagę i koncentrację nowego kandydata na stanowisko prezydenta kraju.

Niemniej każde słowo miodowowłosego brane było z ogromnym ziarnem soli przez dwóch, pozostałych polityków stojących na uboczy całego, ogromnego korytarza wystrojonego w odcieniach gustownej bieli, szarości z przebłyskami czerni i szlachetnego marmuru. Za jedną z takich ścian, przy pobliskiej toalecie, praktycznie skrywając się za doniczką z jakąś pomniejszą tują, stała dwójka mężczyzn, oglądających całą sytuację z bocznego widoku.

Nikt niespecjalnie nie zwracał uwagi na Charliego, którzy przyjechał z Milesem do budynku telewizji do Ruby, pracującej jako prezenterka telewizyjna. Nie spodziewał się jednak, że padnie w siedlisko swojego nowego wroga.

Miles mlasnął pod nosem, wybudzając tym samym Charliego z dziwnego transu, w który wpadł od samego zapatrywania się w postać swojego nowego przeciwnika.

— Co myślisz? — szepnął niezgrabnie Charlie, trącając lekko w bok swojego przyjaciela.

— Jest przystojny.

Charlie wywrócił oczami.

— To wiemy.

— Niby hot, ale jednak bije mi od niego jakaś taka dziwna aura. Przypomina o wiele bardziej gwiazdę agresywnego rapu z dwa tysiące piętnastego roku, mającego w repertuarze same tytuły o synonimach do słowa „Pussy", a nie kandydata na prezydenta najpotężniejszego kraju na świecie.

Charlie zerknął nieznacznie w stronę rudowłosego przyjaciela, po czym skierował się ponownie w stronę miodowłosego niezmiennie otaczanego przez grupkę reporterów. Nie chciał oceniać Vincenta po wyglądzie, to było najgorsze, co można byłoby zrobić, nie ważne, czy działało się w polityce, urzędzie miasta, czy pobliskim McDonaldzie. Jemu samemu mówili, że wygląda zbyt młodo na prezydenta, nikt nie będzie brał ich kraju na poważnie, kiedy na spotkaniach międzynarodowych będzie pojawiać się reprezentant o twarzy szesnastolatka. W przypadku kiedy takie słowa padały w jego stronę, mówił, że wygląd w tym przypadku ma najmniejsze znaczenie. Podobnie było też w przypadku Vincenta, mimo że w tym przypadku nie potrafił nie zgodzić się z Milesem. Vincent Lawrence wyglądał jak mokry sen nastolatek wyjęty z plakatu dołączonego do gazetek o gwiazdach. Był przystojny, szczupły, wysoki, a do tego posiadający charakterystyczny tatuaż, który najbardziej intrygował Charliego. Nie wyglądał jak ktoś, kto łatwo dostałby pracę adwokata, a co dopiero zyskał odpowiednie względy aby startować na prezydenta.

— Ma ładny tatuaż.

— No, jakby zrobił go sobie igłą i przeterminowanym tuszem w więzieniu.

Charlie westchnął z dezaprobatą. Dostrzegł, jak Florence Vasquez szarpnął nieznacznie rękaw ubrania Vincenta, po czym po wymienieniu kilku szeptów, mężczyzna miło i pokornie pożegnał się z pobliskimi dziennikarzami, zaraz przebijając się przez ścianę kamer i mikrofonów. Charlie biegł za nimi badawczym spojrzeniem. Zaczepił swoje oko na długich, chudych nogach, miłym i stanowczo zbyt ufnym uśmieszku, który, gdy tylko odwrócił się plecami do kamer, wykonujące za nim nieznacznych kilka kroków, od razu znikł, przybierając kamienny, wręcz przerażający obraz.