Şeytan ihtirasın eşiğinde, girdiği girdabın içinde yaşamaya mahkumdu.Ama o, yaşamadı.
Ölümün keskin kokusu teninde dansa kalkıştığında
o yumrulmak yerine ruhunda daha da doğruldu. Hayatın ona öğrettiği birincil kurallardan birisiydi. O da bu kuralı...
Tekrar merhaba , kaldığımız yerden devam ediyoruz sır perdeleri aralanıyor, Vera bütün gerçekleri öğrenmeyi başaracak mı? Ya da en azından bir kısmını.
Bölüm sonu yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum... ❤️
Anahtarımızı bırakmayı unutmuyoruz.🗝
#Taylor Swift - Bejeweled
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
KEHANET KADEHİ 5.BÖLÜM : SKYGATE'NİN İÇİNDEN 🍷
Kendi benliğini kaybeden insanlar acizlik esintisinin içinde bedenini bulamayanlardır.Ruh özgürlük çığlıkları atsa bile bağlıydı karanlığın bedenine.
Sisler ve renkler etrafımı sarmıştı o kadar acayiplerdi ki ! Dünya'da gördüğüm hiç bir renk ile kıyaslanamazdı. Karanlık ve ona hakimiyet sağlayan cazibeli boşluğun birleşimi gibi...
Parıltılı şaşaalı bir görünümü vardı. Önümüzde göremediğim belirsiz bir yere gidiyorduk ama altında kopkoyu kara delik gibi renklerin aktığını görmek bir yandan da beni tedirgin ediyordu. Orada olmanın bana vermiş olduğu his vücudumu delip geçen bıçak darbelerini andıran rüzgar esintisi gibiydi. Soğuk ve bir o kadar da ürpertici.
Bunları ölçerek düşünürken bir şeyi hesaptan çıkarmışım anlaşılan , yanımda Karan'ın olduğu gerçeği. Neden buradaydı ki ? Kendim gelseydim daha iyi olurdu sanki ama o dediği kelimeleri başta zaten anlamamıştım. Neyse en azından bana bir şeyler açıklayacaktı ve o zamanın bu zaman olduğu konusunda içim bir nebze olsun rahat.
"Ee ?" dedim. "Ne kadar sürecek bu ?" konuşmalarımın bir faydası yok gibiydi ne kadar uğraşsam da beni henüz duymuyordu. Ya da duymamazlıktan geliyordu tabiri caizse. Bakışlarımı etrafa çevirdiğimde anlık olarak Dünya'daki vücuduma vuran sıcaklık düşmüştü sanki , oradan daha uzaklaşmış hissediyordum ve yer ayaklarımın altından kayıyor gibiydi. Burada hava yoktu ne soğuğu ne sıcağı hissediyordum. Boşluğa düşmüşüm ya da ölmüşüm de duyularım yokmuş gibiydi. Karan'ın bu rüya gibi diyebileceğim yerde nasıl rahatça hareket edebildiğini hala anlamış değilim.
Işıltılı ve parıldayan yer sona ermek üzereydi karşımızdaki görüntü beni hayretlere düşürmüştü gerçeklikle ters orantılı bir yer görüyordum o kadar değişik bir yerdi ki renk skalam bile şaşmıştı bulunduğum duruma çözüm aramak adına kendimce ayaklarımla yere vuruyordum ama nafile sanki boşluğu tekmeliyordum herhangi bir ses ya da çatırtı duymuyordum. "Neredeyim lan ben ?" Ne oluyordu?
Karanbu durumu fırsat bilip elini belime doğru uzatıyordu. Bu ne cüret ? Nasıl buna cesaret eder? ''Hemen elini belimden çek!" dedim. Beni duyup duymadığından zaten emin değildim ama elimle elini ittim .Anlaşılan bu durumdan hoşnut olmadı ki Karan gözlerini devirdi. Zaten ne bekliyordu ki ? Fırsattan istifade bana dokunacak kadar acizdi.
