Şeytan ihtirasın eşiğinde, girdiği girdabın içinde yaşamaya mahkumdu.Ama o, yaşamadı.
Ölümün keskin kokusu teninde dansa kalkıştığında
o yumrulmak yerine ruhunda daha da doğruldu. Hayatın ona öğrettiği birincil kurallardan birisiydi. O da bu kuralı...
Selam! Kehanet Kadehi team. Biz geldik... Bölüm yorumlarınızı bekliyorum...🗝️
#Billie Eilish - everything i wanted
Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.
Acı bazen hayatın görmek istediğin iyi tarafına savaş açmış, kendini iyiye adamış olanlara bir kapak edasıyla geri dönmüştü.
Acıyı hissetmiyordum.Ve evet, sevmiyorum.
Çünkü acı insanı zayıf tutar. Acıya dayanamayan bir beden dünyayla karşı karşıya geldiği ilk an kaçacak delik arayacaktır. Onun kanununda bu vardır.
Kaçmak.
Ama kaçış sadece kendini yanıltmaktan ibarettir aslında. Güçlü olan, kendine güvenini yitirmeyen bir insan yanılmak bir yana güvenini boşa çıkarmadan dünyaya mesken olabilir. Gücünü son damlasına kadar kullanıp, her adım atışında bir yangına körük olabilirdi.
Bunu öğrenmiştim.
En büyük kudretim bu adımlardaydı.
Ve evet sadece zayıflığı öne çıkaran bir his... Merhamet. Bu da kudreti geride bırakan, sadece insanın bilincine sahte bir sevgi yeşeren histen öteye geçmiyordu.
Merhamet kadehin içindeki içecek olsaydı mutlaka insanlar bunu içmek için can atardı. Ama bu sadece bir duygu kırıntısıydı.
Gece çanları sesini gökyüzüne duyururken aldığım pürüzlü soluğu içime gömdüm. Beni çağırıyordu. Ne sanıyordu ona muhtaç olduğumu falan mı? Ne yazık.
Omzumun üzerinden durduğum kaldırımda arkamı döndüm. Motosikletle yavaşça benim bulunduğum yere yaklaşırken durgun yüzümle onu izledim. Aklınca hava atıyordu.
Direksiyonu kavrayan ellerinde siyah, deri bir eldiven vardı. Bunu dövüş sırasında fark etmemiştim. Dikkat etmeyi düşünmemiştim de zaten.
"Ne oldu?" dedim alayla. Motosikleti yanıma varınca duraksadı. Fiziği orantılıydı. Ne olması gerekenden fazla kilolu, ne de zayıftı. Tam ölçü.
"Yardımına ihtiyacım yok." dedim bir adım daha atacakken. Dirseğini oturduğu yerden kavrarken anında gözlerimi belerttim. Bu fazla olmaya başlamıştı. Temastan nefret ediyordum. Ne hakla bana dokunuyordu?
"İki! "diye bağırdım çılgınca. "Bu iki oldu. Ya o elini çekersin ya da şimdi olacaklardan sorumlu değilim." Arkamdaki homurtu sesini duyduğumda Kaşlarımı kaldırdım.
"Cıss." dedi ellerini teslim olmuş gibi havaya kaldırırken. Dudakları hafifçe yana kıvrılırken sinir sistemimde herhangi bir değişim olmadığını anladım. Ben umursamadığım insanlara sinirlenmezdim.Neden onlardan sebep hücrelerimi ters düz döndüreyim ki?
Rahat olmak için çok sebebim var. Tabi o ibnenin hesabını kestikten sonra.
"Gelmiyorsun yani?" dedi sorar gibi. Az önce cevabını aldığını sanmıştım ama galiba dayak yemeden sözlerimi cevaptan saymıyordu.
