ERVA

19. BÖLÜM

Hayat; Anılarınızı, Hayatınızı Güzelleştirenin Yüzüne GÜLSÜN

👸- ZEHRA ERTEN-

{Medyada GECE}

Günümüz

Uyandığımdan beri arkadaşımı yani Gece'yi görmemiştim. Bugün gidecektim ama onunla doğru düzgün vedalaşmamıştım bile. Hayır hayır asla onu görmeden hiçbir yere gitmeyecektim. Zaten hazırlamış olduğum bavulumu yatağın üzerine koydum.

Herkes ile vedalaşmak için odadan çıkacağım sırada kalbimden karnıma doğru inen bir acı hissettim. Öyle bir ağrıydı ki yere çökmemek için kendimi zor tuttum. Bu daha önce de olmuştu. Ama bu kadar acı vermiyordu.

Bu seferki başkaydı çok acı veriyordu hiç bir şey bu kadar yakmamıştı canımı. Hastaneye defalarca gitmek istememe rağmen Esma hanım bırakmamıştı. Bana kastı neydi anlayamıyordum bir türlü.

Ayaklarım artık tutmamaya başladı. Birden yere devrildim. Kalbim şiddetle çarpmasını sürdürürken,  karın ağrım nefes almamı daha çok zorlaştırıyordu. Güç bela duvara yapıştırdım bedenimi kapının çok yakınındaydım biri gelirse çarpma ihtimali yüksekti ancak onu düşünemeyecek kadar ağrım vardı. Derin nefesler alıp verirken ağrım yaklaşık 10 dk sonra durdu. Ama hala kalkamıyordum. Biraz daha dinlenmeye karar verdim.

Ellerimi yere bırakıp ayaklarımı uzattım. Tam o sırada kapı sertçe açılıp ağır bir gövde ile iki çift ayak elimin üzerine bastı. Acıyla elimi çekip kafamı kaldırdığımda yıllar önce bana kabus yaşatan üçlü grup kızlardan biri olduğunu gördüm. Bu diğerlerinden farklıydı benim yüzümden yıllar önce anlında kocaman bir yara izi oluşmuştu. Hala da orada sabit bir şekilde duruyordu. Aceleyle çekmeceden sopa çıkartıp tam çıkacakken durdu bana baktı ve burun deliklerini sinirle açıp çıktı odadan.

Kim bilir yine kiminle kavga edecekler deyip geçiştirdim. 21 yaşında olmalarına rağmen hala ilk günkü gibi serseri kılıklı kavgacılar. Onca cezaya rağmen asla uslanmamış, özellikle belalarını benden bulmuşlardı. Ama bu Esma hanımın umrunda değildi. Ölüp ölmemem.

Artık kalkmaya ve bir an önce buradan çıkmaya karar verdim. Ancak karnımın ağrısı kalkmamı engelledi. Tişörtümü çekip yıllardır aynı yerde kusursuz bir şekilde duran morluk ve kızarıklık ile karşılaştım. O sırada tanıdık bir ses duydum. Gece olmasını diledim ancak o değildi. Ama sevdiğim orta yaşlı bir kadındı. Yani bizim mutfaktan sorumlu sevgi teyze.

"Gel kalkmana yardım edeyim kızım"

"Sağol" deyip elini sıkıca tutup kalktım.

"Niye bana seslenmedin. Nasıl kıvrandın kim bilir burada"

"Sorun yok sevgi teyze geçti bu seferki biraz ağırdı ama iyiyim şimdi"

"Buradan çıkıp hemen hastaneye git kızım"

"Gerek yok teyze geçer dayak izleri hepsi"

"Sadece dayak izi olamadığını ikimizde çok iyi biliyoruz kızım hastasın sen"

"Tamam olur giderim bir buradan çıkayım da" lafımı bitirir bitirmez Esma hanım sert suratıyla kapıda belirdi. Sevgi teyze hemen odadan çıkmak isteyince onu durdurdu.