မ်က္ခုံးေမႊးတန္းေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ.. မ်က္လုံးညိုေတြ က်ယ္ျပန႔္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ.. ၿပဳံးစစလုပ္တတ္တာေတြ စကားေျပာတတ္တာေတြကို ဘယ္သူက အေရးစိုက္ေနလို႔လဲ.. ဟမ့္.. တအိမ္တည္း အတူေနမွေတာ့ ဒါေတြကို သတိထားမိတာ ဆန္းသလား.. ဘယ္နားမွာ ထူးဆန္းသြားလို႔တုန္း ေသာ္တာနိုင္ရ..
ကိုယ့္ပါးကို ေလးငါးခ်က္ေလာက္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္ရင္း ေမးခြန္းထုတ္တဲ့အခါ ေသာ္တာနိုင့္စိတ္ထဲ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားသည္။ တႏွစ္ပတ္လုံး ေက်ာင္းအတူတူတက္ခဲ့ၿပီး တတြဲတြဲလုပ္ခဲ့တုန္းကေတာင္ ဘာသရိုးသရီမွ မခံစားခဲ့တာပဲလို႔ ေတြးကာ တခါျပန္ၿပီး စိတ္သက္သာရာ ရသြားေလေတာ့သည္။
ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ဒီေကာင္ တရစပ္ေျပာေနတဲ့ အိမ္မက္ထဲကေကာင္ေလးဆိုတာ ဒင္း ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ လမင္းႀကီးဆိုတာကေရာ ငါလား..
ငါ့သားေလးေမြးတုန္းက မ်က္ႏွာေလးၾကည္လင္ၿပီး အၿမဲၿပဳံးေန ရယ္ေနတတ္တာ.. ေအးခ်မ္းလြန္းလို႔ အေမက ေသာ္တာနိုင္လို႔ နာမည္ေပးခဲ့တာ သားရဲ႕.. ဆိုေသာ ေမြးသမိခင္ စကားတို႔ကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္လာရသည္။
ဒါဆို ဒီတေလွ်ာက္လုံး ကိုး ေျပာေနတဲ့ အိမ္မက္ထဲကေကာင္ေလးရဲ႕ လမင္းႀကီးဆိုတာ သူ႕ကိုပဲ ရည္ၫႊန္းခဲ့သလား။ အိမ္မက္တခုလို ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး သူ သိေအာင္ ေျပာျပေနခဲ့တာလား။ ၿငိမ္သက္စျပဳေနသည့္ ရင္ခုန္သံမ်ားသည္ တဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္ ခုန္ႏႈန္းစိတ္လာရျပန္သည္။
ကိုးက အေျခာက္လား.. ငါကေရာ ေယာက်ာ္းခ်င္းႀကိဳက္တဲ့ အေျခာက္ျဖစ္သြားမွာလား..
မတေထာင္ တေကာင္ဘြား.. ငါ့သားကြ ဆိုၿပီး အၿမဲဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားေနတဲ့ အေဖကေရာ.. ဒါကို လက္ခံေပးနိုင္ပါ့မလား။ ဒီတခါေရာ အေမက သူ႕ဘက္မွာ ပါပါ့မလား။
မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက ဦးေႏွာက္ကို ထိုးႏွက္ေနတဲ့အျပင္ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေနေသာ စိတ္အလ်ဥ္ေတြထဲ ရွက္႐ြံစိတ္ေတြပါ ပါလာသည္။ အခန္းနံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ မွန္ထဲမွာ ပုံရိပ္ထင္ဟပ္ေနေသာ သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္လည္ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ေသာ္တာနိုင္ ငိုခ်င္လာေတာ့သည္။
23 (Z)
Start from the beginning
