Lina Kara, babasıyla ettiği kavga sonucu babasını kendi kafasına sıktığı bir kurşunla kaybeder. Bu kayıp kendisinden de birçok şey götürür. Borçlar ve vicdan azabı arasında sıkışırken zaman pek iyi davranmaz ona. On ay kadar sonra eski halinden eser...
Bir cuma akşamı daha birlikteyiz. Size yine uzun bir bölüm getirdim, siz de umuyorum ki Oy ve Yorumlarınızla beni delicesine mutlu edeceksiniz. Evet, evet yapacaksınız inanıyorum ehehehe
Bana ulaşabileceğiniz bazı hesaplar:
Instagram&Twitter&Spotify: filizpuluc
Instagram: baziinsanlarboyleyasar
(Spotify'da Biby için hazırladığım playlistin ismi SSRI, dilerseniz takip edebilirsiniz. Aynı liste YouTube'da da mevcut.)
Twitter'da #BazıİnsanlarBöyleYasar ve #Biby taglerine bakıyor olacağım. Bölüm bitince gelin <3
Keyifli okumalar dilerim...
Cehennemde açan cennet çiçeklerine...
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
BÖLÜM 5 | ZİHİN TUTSAĞI
♪ Kalamam - Çağan Şengül
♪ Serenade - Evgeny Grinko
İnsan bazen nasılsa güneş bana doğmuyor deyip yüzünü gönüllü olarak karanlığa dönebiliyordu. Gökte parlayan güneşin kendisine ait olmadığını ne kadar biliyorsa içten içe, o karanlık gökyüzüne o kadar ait hissediyordu. Ben uzun zamandır tan ışığından uzak, o yıldızsız geceye aittim. Alin, Ay ışığım, annem hep orada olacağını düşündüğüm o parlak ışıklı Venüs'tü. Alin bana sırtını döner, esirgerdi belki ışığını benden ama annem bana ölse sırtını dönmez derdim hep. Ama o ölemez. Ölmesin. Lütfen. Lütfen. Lütfen.
Karşımda oturan doktor bir şeyler anlatıyordu ama dediklerini dinleyemiyordum. Kendi kafamın içindeki bir labirentte kaybolmuştum. Uzun zamandır düşünmeyi yasaklamıştım kendime. Düşündükçe endişem artıyordu, ben de sırtımı dönmüştüm kendime. Düşünmeden hareket etmek robotlaştırmıştı zamanla beni. Memnun değildim hiçbir şeyden, en çok da kendimden ama durup düşünmüyordum hiç. Mekanik hareketlerle hayatıma devam ediyor, günün sonunda bir saat bile olsa ailemle bir akşam sofrasında Allah ne verdiyse yerken birazcık bile olsa iyi hissettiğim oluyordu. Bu bile çok diyordum sana Lina. Yetiniyordum o kısa anlarla. Daha mutlu olmayı umut ettiğim anlardan vazgeçmiştim artık, daha kötü olmasın istiyordum sadece.
