Zabieram ją do siebie. Mimo jej sprzeciwów, błahych argumentów, które podaje, nie pozwalam, aby tam została.
-Nie mam nikogo, Michael - mówi, kiedy zamykam drzwi do swojego pokoju.
-Masz mnie.
Nie odpowiada. Kładzie się na łóżku i odwraca twarz w stronę ściany. Pytam, czy czegoś potrzebuje, ale przecząco kręci głową. Staram się ją zrozumieć, ale nie wychodzi to dobrze.
Przez dłuższą chwilę siedzę nieruchomo, patrząc jak Vicky zasypia. Przykrywam ją kocem, a sam siadam na podłodze, opierając się o łóżko. W końcu dopada mnie sen i już o niczym nie myślę.
a/n: jeszcze 6 rozdziałów do końca!
