Ona zawsze siedzi sama, nie mam pojęcia dlaczego.
Jest taka śliczna i wydaje się być smutna cały czas. Szkoda, że tak rzadko chodzi uśmiechnięta. Chciałbym być powodem do jej szczęścia. Chciałbym móc z nią rozmawiać codziennie i podziwiać każdy jej szczegół z bliska, a nie z drugiego końca korytarza.
Stoję teraz z listem do niej i obserwuję, jak odchodzi. Nie mam tyle odwagi, aby wsunąć kartkę przez szparę w szafce. Mnę ją w dłoni i ciskam do kosza.
Boję się jej reakcji, przecież może mnie odrzucić. Nie chcę, żeby wzięła mnie za idiotę, dlatego zostaję w cieniu.
a/n: rozdziały będą mniej więcej takiej długości :) mam nadzieję, że się podoba, jejuu
