𝐃𝐄𝐌𝐎𝐋𝐈𝐓𝐈𝐎𝐍[COMPLETED]

_17

"ဒါနဲ႔မင္းမ်က္နွာက ပ်ားတုတ္လာတာလား"

"လူတစ္ေယာက္ကိုတိုက္မိလို႔ ထိုးခံမိသြားတာ"

ဂ်ံဳအင္က အညိဳမဲစြဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို စိတ္ပ်က္သလို ထိၾကည့္ရင္းေျပာလာတယ္။ဘတ္ဟြၽန္းက ထိုစကားေၾကာင့္ တစ္ဟားဟားရယ္တယ္။ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဂ်ံဳအင္က လူတစ္ေယာက္ကိုတိုက္မိတာနဲ႔ပဲ ဒီလိုအညိဳမဲစြဲေအာင္ ထိုးခံလိုက္ရတယ္။ဒါက တစ္ကယ္ရယ္ရတယ္။

"မရယ္နဲ႔ေတာ့ ဟိတ္ေကာင္"

"ေအးပါ မရယ္ေတာ့ဘူး ခြီးး"

ေျပာမရ ရယ္ပဲရယ္ေနေသးတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းေၾကာင့္ ဂ်ံဳအင္သူ႔လြယ္အိတ္သူ ျပန္ဆြဲၿပီး အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့သည္။ဂ်ံဳအင္ထြက္သြားတာေတြ႕ေတာ့မွသာ မေသေသးတဲ့အရယ္ပိုးေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေနာက္ကလိုက္လာခဲ့သည္။

ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားေတာ့ ဂ်ံဳအင္နဲ႔ ကုမၸဏီက အခုမွျပန္လာပံုရတဲ့ ခ်န္းေယာလ္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ခ်န္းေယာလ္အၾကည့္တို႔စံုရာက သူ႔ဆီေရာက္လာေတာ့ ဂ်ံဳအင္ကလစ္ထြက္သြားေခ်ၿပီ။

"ပတ္ဘတ္ဟြၽန္း"

သူ လွည့္ထြက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ခ်န္းေယာလ္ေခၚသံကထြက္ေပၚလာတယ္။ဘတ္ဟြၽန္းပ်င္းတိပ်င္း႐ြဲ႕လွည့္ကာ ဘာလဲဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ေမးဆတ္ျပလိုက္သည္။

"လာခဲ့"

ဘတ္ဟြၽန္း စိတ္မပါစြာလမ္းေလ်ွာက္ရင္းလာေတာ့ ခ်န္းေယာလ္ကမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၾကည့္တယ္။

"ဘယ္သူလဲ"

"သူငယ္ခ်င္း"

"မင္းကသူငယ္ခ်င္းရွိေနတာလား"

ဘတ္ဟြၽန္းျပန္မေျဖခ်င္ေတာ့တာမို႔ မ်က္ျဖဴစိုက္ျပလုိက္တယ္။
ခ်န္းေယာလ္ကစိတ္ပ်က္သလိုသာ က်စ္စုတ္သတ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ဘတ္ဟြၽန္း ပုခံုးတြန္႔လိုက္ၿပီး သူ႔အခန္းဆီပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။

ညသန္းေခါင္၁၂နာရီ...

အက်ီအ၀တ္အစားအကုန္လံုးက အမဲေရာင္ေတြပဲ ၀တ္ထားကာေပါ့ပါးသြက္လက္ လ်င္ျမန္မႈအတိုင္းအတာနဲ႔အတူ ႀကီးမားေသာ အိမ္ထဲကို လြယ္လြယ္ကူကူ၀င္ေရာက္နိုင္ခဲ့သည္။