Ve Bu Kesit Acıtabilir, Belki...

Belki acıtacak bir kesit,son

Seni aradım.
Ulaşamadım. Artık bu numara kullanılmamaktadır dedi duygusuz telesekreter kadın.
O anda içime bir bıçak saplandı. Yanlış giden bir şeyler olduğunu tam o an hissettim.

Biz seninle beraber büyüdük. İlkokuldan beri beraberdik. Ortaokulda popüler bir hale gelmeye başlayan sen lisede bir hayli çıtanı yükseltmiştin fakat yine de biz, bizdik.  Sen ve ben... En iyi arkadaşlar, bir dönem platonik aşkım sonraki bir dönem sevgilim... Uzun bir dönem sevgilim...  En son ise biri giden ve bir diğeri de kalan iki kişi.

Sana daha önce birlikte ağladığımız o salonda bizim acınası olduğumuzu söylemiştim. O zamanlar acınasıydık ağlarken ve şimdi sonumuzda da yine acınasıyız.

Ölmüşsün.

Benden gittikten sonra yine birçok arkadaşın olmuş, yine bir yanın gülerken bir yanın ağlamış. Bir ara hatta bir kız arkadaşın falan da olmuş, fakat kısa sürmüş. Denediğini yazmışsın, neyi denediğini yazmamışsın ama. Anlamamı beklemişsin. Garip değildir, anladım.

Ölmüşsün.

Bir trafik kazasında ölmüşsün. Sen, bana yazdığın, pulunu takıp da gönderemediğin  mektubumu odandaki masanda bırakıp ,uçup kaçmışsın. Hem de çok uzaklara uçup kaçmışsın.
Ben mektup almayı severim; zarfı elimde tutmayı, merakla açmayı ve okumayı içindekileri. Eski dönem meraklılığı...  ama hiç bir zaman da mektup almam. Bilirsin sen de benim mektup almayı sevdiğimi, yazmışsın bu yüzden. 
Pul almaya giderken ölmedin değil mi Zhanzhan?
Dayanamam buna. Mektubumu yazdığın gün ölmüşsün buna bile dayanmak bu denli zorken, bir de mektubuma pul almaya giderken ölmüşsen ki eğer dayanamam.

Bu, bu defterin son sayfası değil ama benim için artık bitti. Tamamlanamayan bir sözden bahsederek başlanılan bu defterden ne beklenebilirdi?

Zhan-ge, Didi ai ni.