Babamın yeni aldığı arabanın arka koltuğunda uzanıyorum. Hayat boş, ben gereksizim. Beni neden hala yanlarında taşıdıklarını bilmediğim annem ve babam ön koltukta bir şeyler fısıldaşıyorlar. Belki çok merak etsem ne konuştuklarını duyabilirim. Ama merak etmiyorum. Babam bir hafta önce yıllardır babadan oğula kalan evini sattı. Belki bir oğlu olmadığı içindir. Kim bilir? Sonra şu an yolculuğumuzun yapıtaşı olan bu arabayı aldı. Şimdi şehir B. Den, Şehir D. Ye gidiyoruz. Babam bunun benim için iyi olacağını düşünüyor. Annemde onu destekliyor. Bana ise bütün bunlar hayli saçma geliyor. Araba şehir D. Ye vardığında ansızın ürperiyorum. Hava karanlık, bu ürperişi akşam serinine veriyorum. Birbirine geçmiş kemiklerimi oynatmak acı veriyor ve bu acıdan zevk aldığım için doğruluyorum. Pencereden gökyüzüne bakıyorum. Ve Asım'ı görüyorum. Asım parlıyor. Asım bana dört sene önce vermiş olduğu bir sözü tutuyor ve Asım gökyüzünde ki en parlak yıldız olarak yolumu aydınlatıyor. Az önceki ürperişimin nedeninin soğuk olmadığını o an idrak ediyorum. Ölümünden iki yıl sonra Asım ilk kez bana dokunuyor... Gülümsüyorum. Aynadan babamın gözlerine dolan yaşları, annemin babamın koluna dokunuşunu görüyorum. Bir anlık gülümseyişimin onları nasıl mutlu ettiğini görmek canımı bir kez daha acıtıyor. Ve ben acıdan aldığım zevkten utanıyorum.
Şehir D. Bana iyi geliyor. Denizle dertleşmeyi, Rüzgarla konuşmayı, Kumlardan kale yapıp yıkıldığında ağlamamayı ve hayata bağlı kalabilmek için çalışmayı yeniden öğreniyorum. Bol bol gülümsediğim günler gelip geçiyor. Ama anne ve babamın hala kahkahalarımı aradığını hissediyorum. Çabalıyorum ama ne zaman gülmekten fazlası için çabalasam boğazımda yaşayan yumru dikenlerini çıkarıyor ve o iğne batışıyla bir kez daha sarsılıyorum. Şehir D. Benim yeniden öğrenmekten fazlasına sahip olmamı sağladı. Artık alışkanlıklarım var mesela. Her gün şehre ilk vardığımız gün gördüğüm o yıldızı tekrar görmek için aynı saatte gökyüzünü tarıyor bakışlarım. Hiç usanmadan Asım'la bir kez daha buluşabilmek için boynum ağrıyana belim tutulana ve kendimi unutana kadar aynı noktada saatlerce duruyorum. Çok sevdiğim filmlerde izleyip, ana karakterin kaybedilen yakınını gökyüzüne baktığında bir yıldızda buluşuna ve onunla saatlerce konuşup dertleşmesine hayran oluşum, şimdi gökyüzüne her baktığımda ve o parlak yıldızı her gördüğümde canımı acıtıyor. Günler birbirini kovalayıp ay, aylar birbirine karışıp yıllara dönüşüyor. Bu yıllar bana koşarak gelirken benden birşeyler alıp götürmeyi ihmal etmiyorlar. Çok sevdiğim annem ve babamı iki yıl önce kısa aralıklar ile toprağa veriyoruz. Zaten hep böyle değil midir? Birbirini çok seven iki insan bu dünyada olduğu gibi öte dünyada da birbirine yakın olmak için birbiri ardına kapar gözlerini hayata…
YOU ARE READING
SİSLERİN ARDINDA
General Fiction"Arkama bakmaktan korkuyorum. Belki de bir insanı sürekli kovalayan tek şey geçmişidir sadece. Bana korkusuz olmak öğretildi. Ama ilk defa, İlk defa ölesiye korkuyorum. Artık biliyorum. Kendim için korkmadığımı. Koşmam gerekiyor çünkü bir yere yetiş...
