The maze Runner

1

Dit stukje is voor @x_newtlover_x omdat ze dat vroeg, ik wilde eerst stukjes op verzoek doen maar ik heb nu een beter plan: ik schrijf gewoon een verhaal af en toe komen er weetjes tussen het boek door maar ook hoofdstukken van het verhaal dus veel leesplezier dit is het eerste hoofdstuk.

POV: Newt
Vandaag komt de box weer ik vraag me af wat voor nobie er vandaag komt. Hopelijk iemand voor de tuinen we kunnen echt wel wat hulp gebruiken. Ik schrik op van een luide sirene. De box komt. Allemaal rennen we erheen. 'Mijn beurt om te kijken' roep ik de jongens toe.

Pov:..... (naam blijft nog even geheim)
Ik schrik wakker, maar als ik mijn ogen open doe zie ik alleen maar zwart, ik tast rond in het duister en probeer iets te herkennen. Ik hoor het geluid van ramelende kettingen. Mijn ogen beginnen te wennen, nu pas merk ik dat de muren bewegen, nee wacht eens, Ik beweeg, ik ga omhoog. Ik zit in een lift. Als ik probeer te staan wankel ik even, mijn hoofd told en we gaan steeds sneller. Ik val op de grond met mijn hoofd tegen de wand. Alles duizeld als de lift met een luidde knal tot stilstand komt. Waarom zit ik hier? En wie ben ik eigenlijk? Ik herinner het mij niet! Waar ben ik in belandt? Ik kijk angstig om me heen wat als ik hier voor altijd zit? Terwijl ik mijzelf in bedwang moet houden om niet te schreeuwen van frustratie, schuift de klep boven mij open. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en ga met mijn handen op mijn gezicht op mijn knieën in een hoekje van de ijzeren lift zitten.
'Zo die is bang zeg!' Hoor ik een luidde jongensstem roepen. 'Kijk nou hij heeft lang haar!' Hij? Ik wist toch zeker dat ik een meisje was. 'Arme nobie moet je hem nou zien zitten.'
'Hey groentje schiet een beetje op ja, we hebben niet de hele dag de tijd.'
Hoor ik een geïrriteerde jongen roepen.' Ik hoor dat iemand naar me toe komt. Hij spring als het ware in de box waar ik inzit. 'kom' dat is het enige wat hij zegt. Ik kijk langzaam op vanuit mijn handen. Hij kijkt mij eerst gewoon rustig aan, dan ineens zie ik een spoortje van paniek in zijn ogen. 'Nee, maar dat kan niet.' Roept de jongen voor mij geschrokt uit. Ik verberg mijn gezicht meteen weer en pers mezelf nog iets dichter tegen de wand aan. 'Hé schiet eens op ja!' Weer die geïrriteerde jongensstem. 'Gally wil je ophouden!' Roept iemand. 'Het is een meisje!' Roept de jongen die voor mij zit. Hij is redelijk lang en heeft blond haar en mooie bruine ogen. 'Newt, je maakt een grapje zeker.' Roept iemand.
'Nee alby kijk zelf maar.' De jongen Newt dus stapt iets opzij. De jongens kijken verschrikt en schreeuwen door elkaar heen. 'Oke jongens aan het werk roept iemand. 'Newt help haar eruit wil je." Newt steekt zijn hand naar me uit, ik twijfel maar laat me toch overeind helpen. Ik stond nog net op de bodem van dit ding en er staken al handen uit om me omhoog te helpen. Aarzelend liet ik me naar boven trekken. 'Welkom in de laar, Ik ben Alby' Alby stak zijn hand uit. 'Ik weet niet hoe ik heet.' Stamelde ik. 'Dat is ons allemaal overkomen hij komt vanzelf terug Onze naam is het enige wat ze ons laten houden.' Ik wist niet wat hierop te zeggen, ik draaide me om en sdemde de frisse buitenlucht in, Ik keek om mij heen. Er waren hutjes en stukken grond waarop eten werd verbouwd er waren wat dieren en een grote soort hut er was zelfs een klein bos, dit alles werd omringd door inmens grote muren. Recht voor mij was een opening tussen de muren van een aantal meters breed. 'Wat is dit?' Vroeg ik vol ongeloof. 'Zoals Alby zei, de Laar' ik draaide me om naar Newt.
'Wat is daarachter?' Ik keek richting de muren en staarde vol ongeloof ernaar. Wat is dit voor plek? Waarom weet ik in hemelsnaam niets? Duizende vragen spookten door mijn hoofd. 'Hallo ben je er nog?' Ik schrok wakker uit mijn gedachte en keek naar de bruine ogen van Newt die mij vragend aankeken. 'Eh ja, ik was even in gedachten.' Newts mondhoeken krulden op, 'Kom ik geef je een rondleiding.' ik keek om me heen er spookte zoveel door mijn hoofd, ik kon alles een naam geven behalve mijzelf. 'Kom je nog?' Newt liep al iets voor me snel liep ik naar hem toe. 'Laten we beginnen bij de Hoeve.' Zei Newt terwijl hij richting een gebouw liep, het was gemaakt van takken en hout, het zag er best gaaf uit. Ik was ondertussen al wat afgedwaald dus ik versnelde mijn pas en begon naast newt te lopen. 'Hier houden we besprekingen enzo.' Hij liep weer verder en wees naar een gebouw. 'Dat is het slachthuis ik neem aan dat je daar niet wilt kijken?' Ik huiverde bij het idee dus ik schudde mijn hoofd. 'Liever niet nee.' We liepen richting een hutje, twee jongens zich voorstellend als Jeff en Clint, waren bezig met een jongen die in zijn hand had gesneden. Jeff en Clint waren de Med-Jacks, oftewel de Dokters als het ware. Terwijl we verder liepen bleef mijn aandacht maar hangen op de muren die om het gigantische veld stonden. 'Wat is dat?' Ik wees naar de muren. 'Dat zijn muren.' Antwoordde hij rustig. 'Wat is daar achter? En waarom zijn we hier en wie heeft ons hier gestopt?' Vroeg ik gefrustreerd. 'Niemand weet waarom we hier zijn, geen idee vraag het maar aan die hoop klunk als je ze ooit tegenkomt.' 'Klunk?' Ik keek hem niet begrijpend aan, wat was dat nou weer voor iets? 'Ja klunk, we hebben hier zo'n beetje een eigen taaltje ontwikkeld.' 'Oh.' Was het enige wat ik kon uitbrengen. Maar ik had nog steeds geen antwoord op mijn vraag gekregen. 'Wat is daar nou achter?' 'Pfff, jij vraagt wel erg veel.' 'Wat moet ik anders?' Newt slaakte een zucht. 'De regels hier zijn simpel we hebben er drie.' Kreeg ik nou ooit nog antwoord ofzo. Voor ik wat kon zeggen ging hij al verder. 'Een; Ieder doet zijn ding geen tijd voor profiteurs, twee; Doe een andere Laarder nooit pijn, en drie; Ga nooit maar dan ook nooit achter de muren.' Bij dat laatse keek hij mij streng aan. 'Oke is goed.' 'Kom we gaan verder.' Zei hij terwijl hij weer verder liep. 'Wacht even.' Hij draaide zich om en keek me aan en zuchtte. 'Nog meer vragen?' 'ja...'
Hij keek me aan. 'Wat is er achter die muren?' Hij keek me aan met een verveelde blik en liep weer verder. Gefrusteerd slaakte ik een zucht uit. 'Dan ga ik zelf wel kijken.' Hij draaide zich met een ruk om en keek verschrikt en geïrriteerd tegelijk. 'Nee dat doe je niet.' Ineens kreeg ik een scheut van pijn door mijn hoofd. Hij keek bezorgd. 'Wat is er, gaat het wel?' Vroeg Newt een beetje angstig. Opeens herinnerde ik het me.