Embracing the Sea

29

Naglalakad lakad ako dito sa bukid. Dalawang araw na rin kasi akong hindi pumupunta ng farm, sa loob ng dalawang araw na iyon ay hindi rin naman ako pinupunan ng mag-asawang Salvadore, I don't know if it's a good thing though.

Minsan pa nga'y nakikita ko si Mrs. Minerva na masayang nakatingin sa amin ni Lola Lizette, she always have this glint of happiness in her eyes either on her face. Ngayon naman ay pumunta ako sa farm dahil nahihiya na rin ako, I didn't re-assigned for just doing nothing. Hindi naman ako pumunta dito para mag bakasyon, kaya naisipan kong pumunta na rin dito.

The sun is too hot and too light, madami ding tao ngayon dito sa farm, they're all doing their works. I am still roaming around but I almost want to turn back to where I came from when I see Amina walking towards my direction.

Sa linaw ng mata ng babaeng ito ay alam kong nakita niya ako kaya biglang naging halimaw ang ekspresyon ng mukha niya. My mind is thinking a lot. Hind ko rin maintindihan kung bakit narito siya.

Huli na para umatras pa ako dahil nakarating na siya sa mismong tapat ko, kung saan dapat ako daraan.

“What the f*ck are you doing here, sl*t?” muntik na akong mapa-irap dahil sa sinabi niya.

Gusto ko tuloy itanong kung ako ba talaga ang tinutukoy niya o ang sarili niya?

“Dito ako nag pa-assign,” mahinahon kong sagot sa kanya. I earn a fake laugh from her.

“Really? Well, hindi naman kita masisisi. Atsaka sanay ka naman sa ganito di ba? I mean . . . You know, a typical probinsiyana girl. Farming,” she said, mockingly.

Napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. “May problema ka ba sa mga magsasaka?”

“Sa kanila, wala, pero sayo . . . Meron?” makahulugan niyang sambit sakin.

“Pwede ba Amina, tumigil ka na. Hindi ka ba nagsasawa sa ginagawa mo sakin? Hindi ka ba napapagod?” I asked tiredly to her, but she just smirk and look at me in anger.

“Nope. Hangga't hindi ka bumabagsak, hindi ako titigil.” pumameywang siya.

Peke akong tumawa at kita ko ang pagka-inis niya dahil doon, dahilan upang mapangisi ako. “Then, you're just wasting your f*cking time, Amina. Because, I will never let you bring me down, again.”

“Wow. You're very confident, don't ya'?” she said, but I can now feel that I'm getting on her nervous and we're also making a scene.

Ayoko mang gumawa ng eksena ay wala na akong magagawa, kailangan kong tapusin na ang ginagawa niya sa buhay ko. Hindi na uubra ang 'kill them with silence' o kaya naman ay iyang 'kill them with class'.

Because, sometimes you also need to kill them with your sassiness.

“I have my rights to be confident. Bawal ba?” kunwari'y inosente kong tanong sa kaniya.

“Ano namang pinagma-malaki mo?” pang-aasar niya.

“My love.” I smirk when I said that.

“For him,” after that I saw her eyes began to wide.

“You imbecile!” akala ko'y iyon lamang ang gagawin niya ngunit hindi ako nakapag handa ng bigla niya akong itulak ng sobrang lakas.

Pagbagsak ko ay naramdaman ko ang sakit ng likod ko at ang init ng semento, humapdi rin ang kanang braso ko—nagasgasan, pati ang mga binti ko'y humapdi rin dahil sa sugat.

Hindi agad ako nakatayo dahil sa gulat at hilo, napaka-lakas ng impact ng tulak niya sakin. Narinig ko nalang ang gulat at baritonong boses ni Lino—anak ni Mang Giordano.