NYTM1: JAEDAN EROS ACOSTA

7

7

Ariela Moon Lerona

MATAPOS mangyari ang lahat ng iyon at masaksihan ko ang isa sa mga bagay na kinakatakutan ni Jaedan ay masasabi ko na kahit papaano ay nag improve ang pakikitungo niya sa akin kahit papaano. Sometimes hindi na niya nababangit ang galit niya about sa parents ko, sometimes hindi na siya nagiging masungit at sometimes 'din naman ay nag susungit pa 'din siya just like before, pero kapag naiinis nalang siya. But one thing na napapansin ko sa kanya ay hindi na siya gaanong talktive, or I mean I'm so used about him being so chatty at palaging nang-aasar.

I think he is traumatized about what happened that night?

Madami na akong nakilala na kung hindi takot sa ibang bagay ay takot naman sa kidlat at kulog katulad ni Jaedan. Same scenarios like what happened to him, mag susumiksik sa isang tabi, mag tatabing ng tenga at iiyak lang ng iiyak hanggang sa mawala ang lahat. It's so awful, I don't know what is Jaedan history, kung bakit siya takot na takot or probably normal lang?

I even research a lot of it from internet. Binasa ko ang mga experience ng iba at kung paano nila Ito nalagpasan, just like what I said, kailangan lang talaga nila nang kasama. I'm really worried that night. That sincere hug and my hug honestly sent shivers through my body pero hindi iyon ang pinansin ko kun'di ang takot ni Jaedan.

Ngayon ko lang talaga naalala. But I honestly erasing that one. I know he just really needed me that time and no any meaning about that.

"Hey pasok na ako." Paalam ko kay Jaedan nang maabutan ko siya sa Sala habang nanonood ng TV.

Naimute niya yung TV bago tumingin sa akin, "yeah sure, take care. Want me to pick you up? Ano ba oras uwi mo?"

I can see the redness of his face and eras, hindi 'din siya tumitingin sa mga mata ko. This is what I mean, so suspicious. He looks bothered about my presence. What's now?

"Are you okay? Bakit namumula ka?" I even let out a chuckle just to ease the heavy atmosphere.

"Do you want me to pick you up?" Hindi niya sinagot ang tanong ko bagkus ay nag bato 'din ng tanong sa akin. Napailing nalang ako at tumango nalang sa kanya at agad 'din lumabas ng bahay at dumiretso sa kotse ko.

God he's acting weird this past few days.

LUNCH NGAYON at nag papasalamat ako dahil walang masyadong pasyente, may ilang nag pa ultrasound lang na ilang mga 'to become a mommy' at mga nag pa check up. Mabuti nalang talaga at walang masyadong paanakin ngayon. Pigilan muna nila ang mga baby nila na lumabas! God! But duty is duty anyway, hindi naman pede na sabihin ko sa bata na next year na lumabas sa sinapupunan ng mommy niya. Hays.

"Hello Ms. Lerona… ay Mrs. Acosta pala." Napatingin ako sa pumasok. I just smiled at her bago ko inilahad ang kamay ko sa bangko sa harapan ko.

Agad naman siyang umupo at nag lapag ng dalawang tupperware ng pagkain.

It's Aleah. One of my co-workers sa hospital. She's a Pediatrician. We're classmate on college and at the same time a good friend, kasama na si Ora, ang bakla naming kaibigan.

"Kamusta ang work?" Tanong ko sa kanya. Binuksan ko ang tupperware na para sa akin at halos mag laway ang buong bunganga ko ng makita ang adobo. This dude really know what's my favorite!

"Well you know enjoying and at the same time so stressful." I can sense sadness through her voice. She sighed before opening her tupperware too.