အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေသော သမားတော်ကင်မ်၏ သားတော်လေးသည်
ထမ်းစဉ်ပေါ်တွင် ခွေခေါက်ကာ အိပ်ခဲ့မိလို
အဝတ်အစား ကပိုကယိုဖြစ်နေခဲ့သည်။
ဒါကို ပြင်ဆင်ခြင်း မပြုဘဲ လက်သီးဆုပ်
နှစ်ဖက်ဖြင့် မျက်လုံးလေးကိုပွတ်ကာ
အိမ်ရှေ့စံအဆောင်ထဲဝင်လာခဲ့သည်။
"အရှင့်သား ၊ သမားတော်ကင်မ်ရဲ့သားတော်
ကင်မ်ဆော့ဂျင် ရောက်ရှိနေပါပြီ!!"
"အထဲဝင်စေ!!"
အိမ်ရှေ့စံရဲ့အမိန့်အတိုင်း တံခါးချပ်တွေကို
ဖွင့်ကာ အထဲကိုဝင်စေတော့ မျက်လုဲးတွေကို ပွတ်နေတဲ့ ဆော့ဂျင်ဟာ ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ အထဲသို့ဝင်သွားခဲ့သည်။
"ကျတော် ရောက်ပါပြီ အိမ်ရှေ့စံ!!"
အသံအက်ရှရှလေးဖြစ်နေသော ဆော့ဂျင်ဟာ မတ်တပ်ကြီးသာရပ်နေတာမို့ အိမ်ရှေ့စံက ထိုင်စေသည်။
"သိုးပေါက် ငါကိုယ်တော်
မင်းကို ထိုင်ခိုင်းနေတယ်လေ "
"......"
ဒုတိယတကြိမ်ပြောတော့မှ
အိမ်ရှေ့စံစကားကို နားထောင်လာသော
ဆော့ဂျင်ဟာ ရပ်နေခဲ့သည့်နေရာမှာပင် ထိုင်ချလိုက်လို အိမ်ရှေ့စံနဲ့ အတော်ဝေးဝေးတွင်ဖြစ်နေသည်။
"ဘာလို့ အဝေးကြီးမှာ ထိုင်နေရတာလဲ
ဒီဘက်တိုးလာခဲ့!!"
"အရှင့်သားဘဲ ထိုင်ဆို!!"
ဆူပုတ်နေသော ဆော့ဂျင်ဟာ မျက်လုံးတွေ
ပွတ်နေဆဲဖြင့်သာ ပြန်ပြောလာသည်။
"မင်းကို အာ့အဝေးကြီးမှာ မထိုင်ခိုင်းဘူး"
"ဒါဆိုလဲ အနားတိုးပြီး ထိုင်လိုလဲ အရှင့်သား မပြောခဲ့ဘူးလေ "
"မင်း !!! မင်းတော့.....ဟူးးးး
အခုချက်ချင်း
မျက်လုံးတွေပွတ်တာရပ်လိုက်တော့"
ဒီတော့မှ ပွတ်သပ်နေတဲ့လက်တွေကိုဖယ်လိုက်တဲ့ ဆော့ဂျင်ကို အနားတိုးလာဖို့ အမိန့်
ထပ်ပေးတော့ မတ်တပ်ပြန်မရပ်ဘဲ
လေးဘက်ထောင့်အနေအထားဖြင့် အနားသို့ရောက်လာသည်။
" ဘယ် ~ဘယ်လို လာနေတာလဲ
ကင်မ်ဆော့ဂျင် "
"အနားရောက်လာရင် ပြီးရောမလား!!
အချိန်မတော်ကြီး ခေါ်ပြီး ရန်ဖြစ်ဖို့တော့မဟုတ်ဘူးမလား ?'"
YOU ARE READING
Love pills 💊 ☑️ Completed
Fanfiction"ဘဝင်ရူးအိမ်ရှေ့စံကို ကျတော်တစက်မှကြည့်လိုမရတာကိုကိုထယ်ယောင်း သိတယ်မလား "
