"မင်းဘယ်သွားမလို့လဲ"
"ဟာ Hostရာ ကျတော်က Hostရဲ့ Brainထဲမှာနေတာပါနော်"
"ဒါဆို ငါ့Brainထဲမွာ အိမ်ရှိတာလား"
"မဟုတ္ဘူးဆို"
"အင်းပါကွာ...."
"Host သတိထား"
လမ်းလျှောက်နေစဉ်မှာ... ပန်းအိုးတခုပြုတ်ကျလာတယ်....
ခွမ်း...
"တော်သေးတာပေါ့ Hostရာ"
"အခုတေလာ ဘာတွေဖြစ်နေပါလိမ့်....."
သူရော systemရော အဖြေထုတ်လို့မရ....
နောက်တနေ့တော့....
လျန်ရှန်းနဲ့ရှောင်းရန်နှစ်ယောက် မဂ်လာဝတ်စုံကိုသွားရွေးကြတယ်....
"ကိုကို ကျတော်နဲ့လိုက်လား"
ရှောင်းရန်လဲလှည့်ကြည့်လိုက်တော့... ဝေါင်း...
ကိုယ့်နှလုံးသားကိုနှစ်ပိုင်းပိုင်းလိုက်ပါလားကွာ...
ကိုယ့်အလှလေး အရမ်းကိုချောနေတာပဲ...
"ကိုကို"
"ကိုကို"
"ရား...."
"ဟင် ဘာဖြစ်တာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး ဂေါက်သွားပြီလားလို့"
"ငယ်ရယ် ဘယ်လိုတွေတောင်ပြောလိုက်တာလဲ"
"ထားပါတော့ ဘယ္လိုလဲ"
ရှောင်းရန်လဲ သူ့ခါးကိုဆွဲကာ...
မျက်နှာချင်းဆိုင်ထားလေသည်....
"ကိုယ့်ငယ်က ဘာပဲဝတ်ဝတ်အရမ်းလှ...အယ် ချောတယ်"
"ဟီး"
ကိုယ်ချောတာကိုသိတယ်.... ဟဲဟဲ.... ဘားမွမဟုတ္ဘူး ကြွားတာ...
နင်တို့မှာငါ့ကိုကိုလိုဘဲချောချောရှိလို့လား.... ဘဲကင်သာ သွားစားလိုက်တော့...
"ဒါယူမယ်..."
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ယွမ်++++++ ပါ"
ရှောင်းရန်လဲ ဖုန်းနဲ့ရှင်းလိုက်ပြီး... လျန်ရှန်းအနားသို့သွားလေသည်....
"ကဲ ကိုယ်တို့စားသောက်ဆိုင်သွားရအောင်... လက်စွပ်လဲရွေးပြီးပြီ မဂ်လာဝတ်စုံလဲရွေးပြီးပြီ"
"ဟီး... သွားကြမယ်...."
ရှောင်းရန်တယောက် ကားမောင်းရင်းဆိုလာတယ်...
