ဦးထြန္းၿမိဳင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာထားတည္တည္ေအာက္မွာ.. ကိုေသာ္တာက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားရင္း ဘာစကားမွမဆိုရဲ။ အန္တီေအးကေတာ့ သူ႕ေယာက်ာ္းကို မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႕..
“ မနက္ျဖန္ သဘက္ခါပဲ ေတာ္က ထြက္သြားေတာ့မွာမို႔လို႔လား.. ဒါေတြက ဘယ္အခ်ိန္သင္သင္ ရေနတာပဲ.. ေသာ္တာက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သင္တန္းတက္ၾကတုန္း အတူတူတက္ခ်င္လို႔ ေျပာေနတာေလ.. မသင္ဘူးလို႔ ေျပာေနလို႔လားေတာ့..”
“ ခင္ေအး.. မင္း ကိုယ့္သားကိုမနိုင္ပဲနဲ႕ ဇြတ္ေျပာမေနနဲ႕.. ေသာ္တာနိုင္.. မင္းတက္ခ်င္တဲ့သင္တန္းလည္း အေဖက ေပးတက္မယ္.. လာမယ့္ေႏြက်ရင္လည္း စက္မႈအလုပ္႐ုံမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ရမယ္.. ၾကားလား..”
၂၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကိုးကေတာ့ ေငြရွာရခက္ခဲတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲ လက္မႈအတတ္ပညာတခုတတ္ထားတာလည္း မဆိုးဘူးဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ဦးထြန္းၿမိဳင္ရဲ႕အႀကံကို လက္ခံၿပီး ကိုေသာ္တာ့ကို သေဘာတူလိုက္ေစခ်င္ေသာ္လည္း ၁၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေသာ္တာနိုင္မွာ ေခါင္းလည္းမၿငိမ့္ ေခါင္းလည္းမခါ။ မလုပ္ခ်င္တာကို လုံးဝမလုပ္ဘူးလို႔ ေတြးထားပုံရတယ္။
အကိုက အကုန္ေကာင္းတယ္.. ေခါင္းမာတတ္တဲ့အက်င့္ေလးကေတာ့ တခါတေလ က်ားကုတ္က်ားခဲနဲ႕။ ဘယ္လိုမွ ေခ်ာ့မရ.. ေျပာမရ။ အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္.. မ်က္ႏွာကိုတဖက္လႊဲသြားတဲ့အခါ ဦးထြန္းၿမိဳင္က ေဒါသပုံထခ်င္လာေတာ့တာေပါ့။
“ ေသာ္တာနိုင္.. မင္း ေရာင့္တက္မလာနဲ႕ေနာ္..”
“ ဟို.. ဦးေလး.. အကိုေသာ္တာ မသင္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ သင္မယ္ေလ.. ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္ အရင္ႀကိဳသင္ၿပီး အရင္ႀကိဳတတ္ထားရင္ ေနာက္က် အကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္သင္ေပးလို႔ရတာေပါ့.. ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ဝင္စားမိရင္ သင္လြယ္တတ္လြယ္ပါတယ္..”
မဝံ့မရဲေျပာလာတဲ့ ကိုးကို ဦးထြန္းၿမိဳင္က သေဘာက်သြားဟန္ရွိတယ္။
“ မင္းက တကယ္သင္ခ်င္တာလားကြ.. ေဟ..”
“ ဟုတ္.. ကြၽန္ေတာ္ တကယ္သင္ခ်င္ပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားေက်ာင္းမွာေနတုန္းကတည္းက တူထု သံရိုက္တာတို႔ လုပ္ဖူးတယ္..”
7 (Z)
Start from the beginning
