“ ကျွန်တော်လည်း လှမ်းခေါ်မလို့ပါပဲ.. အကို့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စကားပြောနေတော့ နှောင့်ယှက်သလို ဖြစ်မှာစိုးလို့..”
“ မင်းကလည်းကွာ.. အဲ့လောက် သူစိမ်းမဆန်ပါနဲ့.. မင်းစိတ်ထဲမှာ အကိုနဲ့ အကို့မိဘတွေအတွက် အဆင်ပြေအောင် နေမယ်ချည်း တွေးမနေနဲ့.. မင်းအရှိအတိုင်းနေ.. ကြားလား..”
ပြောပြောဆိုဆို ပုခုံးချင်း လာတိုက်တော့.. သူ့မှာ အကို့ပုခုံးလေးနာသွားမှာကို စိုးရသေး။ တခါတလေ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အကို့ထက် သန်မာတောင့်တင်းနေတာကို တကယ်သဘောမကျ။ သူ့ကြောင့် အကို့အသားနုနုလေးတွေ နာကျင်ခဲ့ရတာကို ပြန်မြင်ယောင်မိလို့လေ။
“ ကားကလည်း ကြာလိုက်တာကွာ.. အခုထိ ရောက်မလာသေးဘူး..”
အကိုက ပွစိပွစိ ရေရွတ်ပြီး ကျောင်းလာကြိုတဲ့ကားတွေနဲ့ ပြည့်သပ်ကျပ်နေတဲ့ ကားတန်းကြီးကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့အခါ သူကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အကို့အရိပ်လေးကို မနင်းမိအောင်ရှောင်ကာ နောက်ကျောပြင်လေးကိုပဲ ကြည့်နေရင်း..
ကိုသော်တာရေ.. ကျွန်တော်သာ ကျွန်တော့်အရှိအတိုင်းနေရင် အကိုရော.. အကို့မိဘတွေပါ ဒဏ်မခံနိုင်လောက်ဘူး.. အကို မသိလို့ပါ ကျွန်တော်က တကယ်တော့ တကယ့်ကို စုတ်ပဲ့ညစ်ညမ်းခဲ့တဲ့ကောင်ဗျ.. ဒီလက်တွေနဲ့ အကို့ကိုရိုက်နှက်ခဲ့ဖူးသလို.. ဒီပါးစပ်နဲ့လည်း အကို နာကျင်အောင် စကားလုံးကြမ်းကြမ်းကြီးတွေ ပြောခဲ့ဖူးတယ်.. ရတောင့်ရခဲ အကို့အနားမှာပြန်နေခွင့်.. အမှားတွေပြင်ဆင်ခွင့်ရတဲ့ ကျွန်တော်က ဘယ်လိုလုပ် ကျွန်တော့်စိတ်အရှိအတိုင်း နေရဲပါ့မလဲ..
“ ကိုးရေ.. လာကွာ.. လမ်းတွေက တအားပိတ်နေတော့ ကားက ကျောင်းပေါက်ထိ ဝင်မရတာနေမယ်.. ငါတို့ လမ်းလျှောက်သွားပြီး ကားရှာရအောင်..”
အကိုက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ လမ်းမဘက်ထွက်သွားတဲ့အခါ သူ့မှာ အမြန်လိုက်သွားပြီး ကားတွေနဲ့မထိမိအောင် အကို့လက်မောင်းလေးကို အသာအယာပြန်ဆွဲထားမိတယ်။
“ ကားကြားထဲက မသွားနဲ့လေ အကိုရာ..”
“ အေးပါ.. ကားတွေက အရှိန်လည်းမပါပါဘူး..”
