Zaw...
နံနက္ခင္းသည္ တိမ္ဆိုင္တိမ္လိပ္ေတြၾကားမွ ေဖာက္ထြက္ဟန္ျပဳေနေသာ ေနေရာင္လက္တံမ်ားသည္ ေရဘဝဲ လက္မ်ားသဖြယ္ မ်ားျပားေထြျပားစြာ..
ျမန္မာျပည့္ရဲ႕ ေန႔တာ အပူခ်ိန္အရ နံနက္ ၈နာရီဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ဆက္အိပ္ရန္ မသင့္ေတာ္ေတာ့သည့္ ပူစပ္စပ္အေနအထားျဖစ္ေလသည္..။
ေခြၽးစတို႔ ႏွဖူးထက္၌ ဝဲပ်ံေနလာေသာအခါ လူကေအာ္တိုႏိုးလာၿပီမို႔ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသးေသာ မ်က္လံုးတို႔ကို လက္ျဖင့္ ဖိပြတ္လိုက္မိသည္...။
ေဘးကအိပ္ယာထက္မွာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ သူ႔ရဲ႕ ဦးတည္႐ွိမ႐ွိကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေနရာလြတ္သာေတြ႔လိုက္ရသည္..။ စိတ္ထဲအနည္းငယ္ အလုိမက်ျဖစ္သြားေပမဲ့ ခဏတာသာ ညက ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ျပန္ေတြးမိသျဖင့္ မ႐ွိတာဘဲ ေကာင္းသည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္အတူ ေခါင္းအံုးေပၚမ်က္ႏွာအပ္ရင္း လူးလြန္႔ေနမိသည္...။
ကိုယ္ေပၚ အက်ႌကလည္း မ႐ွိေတာ့သျဖင့္ ညက ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ေသာင္းက်န္းထားၾကသလဲဆိုတာ သ်ွမ္ ျပန္ေတြးရင္းပင္ ႐ွက္ေနမိေတာ့သည္...
"အင္း.. ဘာလို႔လဲ... တကယ္ပါဘဲ.. ဦးတည္မေကာင္းဘူး.."
ခါးက နားေနသည့္အ႐ွိန္ေၾကာင့္ အရမ္းလဲ မလႈပ္႐ွားရဲ ေျခေထာက္ေတြကိုသာ ေဆာင္ေအာင္ထဲ လႈပ္ရမ္းေနမိသည္။
လက္ေတြကလဲ ေခါင္းေပၚတင္ခါ ဆံပင္ေတြထဲလ်ိဳရင္း ဟိုထိုးဒီထိုး....
ထိုစဥ္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ထားေသာ ကိုယ့္အေပၚ ပိက်လာေသာ ေလးလံသည့္ အရာႀကီးက ဘာမ်ားလဲ? ဘာမ်ားလဲ? ေဆာင္ထဲမွေခါင္းေဖာ္ခါ ၾကည့္မိေတာ့ အပ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုက ထိမိေတာ့မလို႔ လက္တစ္လံုးၾကားအလို...
" ! "
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးနဲ႔ ဦးတည္ရဲ႕ေခ်ာေမာ သန္႔ျပန္႔ေနသည့္ မ်က္ႏွာအား ေငးၾကည့္ေနမိသည္.. ဦးတည္ရဲ႕ မ်က္လႊာေတြက ကြၽန္႔ေတာ့္ထံ စီးခ်င္းထိုးၾကည့္လို႔ပါလား... အတန္ၾကာေအာင္ ေငးေမာေနၿပီးမွ...
"ဦးတည္..."
"ကိုယ္တို႔ ထပ္လုပ္လို႔ရမလား.." ဟု ဆိုၿပီး ႏွာေခါင္းေလးအား သူ့နွုတ္ခမ္း အိအိေတြနဲ့ လာ၍ နမ္းသည္ေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာ ေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီး မိုးႀကိဳးပစ္ခ်သလို တစ္ကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္သြားရသည္။
