Zaw...
"အေရးမပါတာေတြထပ္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့.. အဲ့တာေတြက အေရးပါေတာ့လို႔လား.."
စိုင္းခမ္ရဲ႕ ေအးစက္စက္ စကားတစ္ခြန္းေအာက္မွာ သူ႕အေဖက ၿငိမ္သက္လို႔...
"ဟား... အေဖ့ ဘက္ကအမွားမို႔လို႔ အေဖက သားကို အဲ့လိုမ်ိဳး အမွားဘက္မေရာက္ေအာင္ ေသခ်ာထိန္းသိမ္းခဲ့တာဘဲေလ.."
"ေတာ္ပါေတာ့ အေဖ ကြၽန္ေတာ့္ ဒယ္ဒီ ဆံုးသြားရတာ အေဖ့ရဲ႕ အေရးမပါတဲ့ အလုပ္ေတြကို ဂ႐ုစိုက္ေနခဲ့လို႔ ဒါေတာင္မွ အေဖက အမွတ္သည္းေျခမ႐ွိခဲ့ဘူး.. အခုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနျပန္ၿပီလား...ေပ်ာ္ပါ.. အဲ့ဟာမနဲ႔ဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၿပီ..အဲ့ဟာမရဲ႕သားေတြကို အေမြအားလံုးေပးလိုက္ပါ..ကြၽန္ေတာ့္အဲ့တာေတြ မမက္ေမာဘူး ကြၽန္ေတာ့္ပညာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳမယ္"
"စဝ္..စဝ္စိုင္းခမ္.....မင္း.... မင္းကိုငါ ပညာေတြသင္ေပးခဲ့တာ မင္းဒီေလာက္အထိဘဲ စဥ္းစားတက္သလားကြ ဟမ္ ! "
"ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို အေဖ့ဆီက ခြင့္ေတာင္းဖို႔မလိုဘူးထင္တယ္..."
သ်ွမ္ တစ္ေယာက္ အူလည္လည္ေလးႏွင့္ စိုင္းခမ္အားတစ္လွည့္ စိုင္းခမ္၏အေဖအားတစ္လွည့္ ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္လံအကဲခက္လို႔....။ၾကည့္ရတာေတာ့ ခြန္တို႔ မိသားစုက ေျပလည္ပံုမရေပ... ။
အဓိကကေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္က ဦးတည္ထံ၌ သာယာေသာ မိသားစု႐ွိမည္မထင္... နာက်င္မႈမ်ားစြာနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ေနလာခဲ့ရသည္ထင္၏..။
သ်ွမ္က စိုင္းခမ္လက္ဖဝါးေလးအား ခပ္ေျဖးေျဖးဆုပ္ကိုင္တြဲလိုက္ေသာအခါ စိုင္းခမ္ရဲ႕ ပုန္ကန္ေနေသာ စကားေတြက တေျဖးေျဖးၿငိမ္သက္ သြားရင္း သ်ွမ့္အား ငံု႔ၾကည့္လာသည္..။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ အျပံဳးေလးေတြႏွင့္ ျပံဳးျပလာသည္။
အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုတြဲခါ အိမ္ထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္..။
"လာ...."
"အဲ.. ခြင့္ျပဳပါအံုး ဦး..."
ခြန္႔ေဖေဖက ေခါင္းညႇိမ့္ျပသည္... ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၾကားထဲ ကိုယ့္ကိုပါ ေဒါသမထြက္သြားလို႔...
