Zaw...
"အမ္း..ဒီေန႔ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ အသိပညာေပးပြဲ႐ွိတယ္တဲ့.."
"မသြားခ်င္ပါဘူး.. အလကား ဘာမွလည္း ဟုတ္တာမဟုတ္ဘူး..ေနာ့္ စိုးသူရ.."
"ေအးေလ ခါတိုင္းလို ကန္တင္းမွာ သြားထိုင္ေနမွာ.."
အတန္းေဖာ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားကို ဘုဘုေဘာက္ေဘာက္နဲ႔ျပန္ေျဖေန႐ွာေသာ သ်ွမ္တို႔ႏွစ္ေယာက္...
"ၿပီးတာဘဲ.. ေနာက္မွေနာင္တမရၾကနဲ႔.."
"ဟ..ဘာကို ေနာင္တရ ရမွာလဲ..."
"အဲ့ေကာင္ကေတာ့...ေနာင္တရမယ္ဆိုတာက အဲ့ ပြဲကို စီစဥ္တာ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ဆရာဝန္အသင္းကဆိုေတာ့ တကယ့္ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြႀကီးဘဲဟ ၿပီးေတာ့ သူေဠးသားသမီးေတြဆိုေတာ့ေလ ဟိ.."
"ဪ..ဒါဆို ဘူးထခ်င္လို႔ သြားမွာေပါ့ေလ ဟမ္.. မယ္ေတာ္ေခ်ာ.."
သ်ွမ္က မ်က္ခံုးကေလးပင့္ခါ ေမးေတာ့ ေကာင္မေလးက ႐ွက္ျပံဳးႀကီးနဲ႔ ေခါင္းညႇိမ့္သည္..။
"ျဖစ္ရေလဟယ္..ညည္းတို႔အစစ္မေတြ လင္ရမွာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔မ်ား..."
စိုးသူရက မိန္းမလိုမိန္းမရ ပံုစံႏွင့္ စေနာက္ခါေျပာေတာ့ ေကာင္မေလးက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားျဖင့္ဖိကိုက္ေလသည္..။
"စိုးသူရ နင္လြန္သြားၿပီ...နင္..."
"ဟ..ငါက စတာပါဟ...မလုပ္ပါနဲ႔.."
လြယ္အိတ္ႀကီးပိုက္ခါ ေကာ္ရစ္တာတေလ်ာက္ ေျပးထြက္သြားေသာ စိုးသူရေနာက္ ေကာင္မေလးက အေနာက္မွ လိုက္႐ိုက္ေနေလသည္..။
ထိုျမင္ကြင္းအား ၾကည့္ခါ တဟက္ဟက္ရယ္ေနေသာ သ်ွမ္သည္ ဗိုက္ကေလးကို လက္ျဖင့္ဖိႏွိပ္လို႔...
ေတာ္ၿပီဟူေသာ အသိနဲ႔အတူ ရယ္ေနတာကို ရပ္ပစ္ရင္း မမဖူးေဝတို႔အကတိုက္သည့္အခန္းထဲသာ ျပန္ဝင္ရန္ ခနၶာကိုယ္ကို ျပန္လွည့္လိုက္စဥ္...
"အ! ဦးတည္ ကယ္ပါ.."
ခနၶာကိုယ္ခ်င္း ပူးကပ္ခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားႏွင့္ ကိုယ္က သူ႔ရင္ဘက္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္မိသလို သူကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ခါးအားခပ္တင္းတင္းဖတ္လ်ွက္႐ွိသည္...။
