ဘေကျင်းပုံပြင် [မြန်မာဘာသာပြန်] (Completed)

အပိုင္​း ၃၁

((Zawgyi))

အပိုင္း ၃၁

🍀🍀🍃

ေဘက်င္းရဲ႕ေႏြဦးက ကြၽန္ေတာ္အႏွစ္သက္ဆုံးရာသီဥတုမဟုတ္ေတာ့ဘူး. ေရခဲတမွ်ေအးစက္​ေနတဲ့ေလေတြဟာ အရာအားလုံးကို သိမ္းက်ဳံးယူေဆာင္သြားလို႔ အရမ္းအထီးက်န္,ေျခာက္ကပ္ကာ အသက္မဲ့ေနတယ္.

ကြၽန္ေတာ္ 'ခ်င့္ဟယ္' က တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆီ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေျခခ်မိတယ္. အဲ့ေနရာေလးဟာ အရမ္းသက္ေတာင့္သက္သာရွိသလို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာလည္း အရမ္းကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္း​ေနတယ္. စားပြဲခုံေပၚမွာ အဲ့ဒီေန႕မနက္က သူေသာက္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ေလးက ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနတယ္. အထဲမွာလည္း သူ မကုန္ဘဲက်န္တဲ့ ေရေလးေတြရွိ​ေနေသးတယ္. ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒီဖန္ခြက္ကို မထိရ​ဲဘူး....

ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ခန္းထဲကိုဝင္သြားတယ္. အ​​ဲ့ဒီမွာ သူ႕ရဲ႕ပစၥည္းေတြအားလုံး တစ္ခုမက်န္အကုန္ရွိေနတယ္. ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ရွင္က ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မလာေတာ့တာလဲ? ကုတင္ေပၚမွာ ေစာင္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေခါက္ထားတယ္. အဲ့ဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္က အခ်ိန္မရွိေတာ့လို႔ ေစာင္ေတြကို မေခါက္ဖို႔ သူ႕ကိုေျပာခဲ့တယ္. ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပြရႈပ္ေနတဲ့ ေနပုံထိုင္ပုံကို သူ သည္းမခံနိုင္ဘူးလို႔ သူျပန္ေျပာခဲ့တယ္..... ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကုတင္ေပၚမွာ ခြၽတ္ထားခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕ အဝတ္အစား​ေလးေတြကို ေကာက္လိုက္တယ္. အဝတ္အစားမွာ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္အေႏြးဓာတ္ေလးေတြ မရွိေတာ့ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံ႕ေလးေတြက က်န္ရစ္ခဲ့တယ္. ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကုတင္ေပၚကို အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိဳက္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို သူ႕အဝတ္အစားေလးေတြထဲမွာ ႏွစ္ျမႇုပ္ထားလိုက္တယ္. ကြၽန္ေတာ္ ငိုခ်လိဳက္တယ္. ေနာက္ဆုံးေတာ့ တကယ့္ရင္ထဲမွာရွိတဲ့အတိုင္း အားရေအာင္ ငိုခ်ပစ္လိုက္တယ္..... ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕
ရင္ကြဲမတတ္ ငိုေႂကြးျမည္းတမ္းသံေတြက အခန္းထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္သြားတယ္.........

ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ 'ခ်င့္ဟယ္' ကအိမ္ေလးမွာလည္း မေနနိုင္ခ​ဲ့ဘူး ၿပီးေတာ့အေမ့အိမ္ကိုလည္း မျပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ အလုပ္က ႐ုံးခန္းထဲမွာပဲ တစ္ခ်ိန္လုံးေနခဲ့တယ္