ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း ]

Part 92 (unicode)

မြို့ပြအထက်တန်းကျောင်း တစ်ကျောင်းမှ
စီကျုံးကျောင်းကဲ့သို့ နေရာတစ်ခုသို့ပြောင်းရွေ့လာရမှုသည် သူ့အတွက် လုံလောက်သောအကျိုးသက်ရောက်မှုတစ်ခုဖြစ်ခဲ့ပြီးတော့၊ ဤပြသာနာများနှင့် လုံးပမ်းနေခဲ့ရလေသည်။

မနက်ခင်းအစောပိုင်းအချိန်ဖြစ်၍ လမ်းမပေါ်မှာ လူသိပ်မရှိသေးပေ။ကျောင်းသွားမည့်သူဒါမှမဟုတ် အလုပ်သွားရမည့်သူတွေက အိမ်မှမထွက်ကြသေးတာကြောင့်၊ကိုယ်လက်လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ဖို့ရန်ထွက်လာကြသည့် အဘိုး၊အဘွားများ နှင့် ဟင်းချက်ပစ္စည်းပစ္စယဝယ်ဖို့ထွက်လာတဲ့သူတစ်ချို့သာရှိ၏။

ထို့ကြောင့် ကျန်ချန်တို့တိုက်ခန်းလမ်းကြား
သို့ သူချိုးကွေ့လိုက်သည်နှင့် ရှေ့နားမလှမ်း
မကမ်းတွင် မိုးတိုးမတ်တတ် ရပ်နေကြသည့် လူတွေကို ကုဖေး လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။

သူ မျက်မှန်မတပ်ထားပေမဲ့လည်း ၊ကျန်တဲ့သူများနှင့်အနည်းငယ်လှမ်းသောအကွာအ
ဝေးတွင်ရပ်နေသော လီဟွေ့ကိုမြင်နေရပြီး
လီဟွေ့နှင့်ပါလာသည့်တစ်ခြားလူတွေကို
တော့ သူ မမှတ်မိပေ။

ဒါပေမယ့် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကိစ္စတော့မရှိပါဘူး။လီဟွေ့လိုလူတစ်ယောက်က အခြေအမြစ်မရှိတဲ့ လူရမ်းကားတွေကိုသာ ခေါ်လာနိုင်တယ်။
သံစက်ရုံရှိ ဆန်ကုန်မြေလေးများနှင့်သံစက်
ရုံတစ်ဝိုက်မှမဟုတ်သော ဆန်ကုန်မြေလေးများကြားတွင် လုံးဝဥဿုံခြားနားပေသည်။

လမ်းဘေးတွင်ရပ်နေသောလူအုပ်ကြီးဆီသို့ဆိုင်ကယ်ဖြင့် တဟုန်ထိုးမောင်းနှင်သွားချိန်
တွင် ကုဖေး အရှိန်မလျော့ထားခဲ့ပေ။

လူရမ်းကားများသည် တော်တော်လျှင်မြန်သွက်လက်တတ်ကြပေသည်။စက်အင်ဂျင်
သံကြောင့် သူတို့တွေက ခေါင်းလှည့်ကြည့်
လာကြပြီး၊လမ်းပေါ်မှဆုတ်ဖို့ရန် အမူအရာ
တစ်ချို့ ပြလာ၏။

ကုဖေး ခါးကို ကိုင်းညွှတ်၍ ဆိုင်ကယ်နှင့်ထိကပ်လိုက်ပြီး ၊ လိုက်ဖက်အောင်မွမ်းမံတပ်ဆင်ထားသော ဆိုင်ကယ်နောက်ဘီးရွှံ့ကာ
ထဲမှ ရော်ဘာတုတ်တံရှည်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။