Embracing the Sea

26

I gave him an emotionless look that makes him sigh.

He pulled out Amina before speaking seriously. “Halika na! You've done enough.”

Nawala sila sa paningin ko kaya minabuti kong pumunta na sa patutunguhan ko, hindi ko alam na ganito ang dadanasin ko bg dahil sa kasama ko sila sa trabaho.

Umupo ako sa upuan para mag pahinga, it's not yet break but I feel hungry, hindi rin naman ako masyadong nag tra-trabaho pero pagod na pagod ako.

I rest myself before going uo and do the jobs that I need to finish.

Pawisan akong pumunta sa pahingahan, madami ng nandito ngayon dahil break time na. Umupo ako at binuksan ang lunch box ko para simulan na ang kumain.

Habang kumakain ako ay may biglang umupo sa harapan ko, naamoy ko ang pabango nito pero hindi ko pinansin. I don't want to waste my time, kailangan kong kainin ng maayos ang tanghalian ko.

“Tignan mo nga naman, nandito na ang ampon. May gana ka pa talagang kumain pagkatapos ng ginawa mo? You're such a thick face, well ganyan siguro talaga kapag anak ng prostitute, walang hiya.” Amina said. People started talking lowly, some are whispering and some are shocked.

Tinuloy ko ang pagkain ko dahil malapit na akong matapos, natapos ko ang kinakain ko pero nasa tabi ko siya at kumakain. Nakita ko ang ibang nag tra-trabaho na umiiling, siguro ay alam na nila ang mangyayari samin.

I stand up and ready to walk away to stop her, but she said the words that I hate to hear.

“Kaya siguro namatay mga umampon sayo, kasi nakakapagod magkaroon ng anak na katulad mo ... Isang basura, malandi at walang kwentang ta—” hinarap ko siya at galit na tinignan.

“Sige ituloy mo. Sabihin mo na lahat ng masasakit na salita tungkol sakin pero huwag na huwag mong idadamay ang pagkamatay ng magulang ko dahil wala kang alam at wala kang karapatan.” my eyes are being red and all I can feel is anger and pain, but she just laugh at me mockingly.

“Omg! I'm scared, as if I care about your emotions. Totoo naman kasi yong sinasabi ko, dahil sa sobrang sama niyang ugali mo namatay tuloy ang mga magulang mo. Ano? Mahirap bang lunukin ang katotohanan?” lumunok ako dahil sa sinabi niya, naramdaman ko ang paagbara ng lalamunan ko pati na rin ang pag hapdi ng gilid ng mga mata ko.

“Oo! Oo mahirap! Dahil iyan ang mga rason kung bakit hanggang ngayon nagsisisi akong sila ang umampon sakin, maayos ang buhay nila ng wala ako pero simula ng ampunin nila ako nag kanda letche-letche na lahat! Kaya oo nahihirapan akong lunukin yang mga sinasabi mo kasi totoo, totoo na ampon ako, totoo na wala akong kwentang tao! Pero sa tingin mo ba masaya ako na namatay ang mga magulang ko? Hindi! Kasi hanggang ngayon, hanggang ngayon iniisip ko na sana ako nalang yung namatay! Iniisip ko na sana ako nalang yung nakasakay sa kotse na iyon at hindi sila! So shut your mouth because you don't know the feeling of being left alone by the people that I cared the most, shut your effin' mouth because you don't know how I feel every night I am dreaming and remembering those nightmares in my life!” I yelled at her angrily and all eyes are on me, all attention are on me, but I don't care.

Gusto kong malaman niya lahat ng sakit na nararamdaman ko, gusto kong isigaw na tama siya dahil ganoon ang nararamdaman ko sa twing naalala ko sila. Na sa bawat gabi ay ang aksidente na iyon ang nakikita ko, na sa bawat gabi at malalamig ba araw natatandaan kong ako lang mag-isa, ako lang ang umalalay sa sarili ko kasi wala na sila.

Hindi napigilan ng luha kong tumulo, kita ko sa mata ng iba ang awa pero matagal ko ng kinaawaan ang sarili ko at walang mangyayari sakin.

Agad kong pinahid ang luha ko ng marinig ko ang boses ni Glaze sa likod, ayokong makita niya akong mahina at walang laban.