KALP HIRSIZI / PJM

İYLEŞİYORUM ~ 8 ~

"Küçük hanım anneniz ve babanız siz kahvaltıya bekliyorlar" 

"tamam hemen geliyorum sen çıkabilirsin bayan Eun " Bayan Eun başını sallayarak odadan çıktı. Bende hemen dolabimın önüne giderek mavi bol mom jeani altıma geçirip herzamanki siyah sweatshirtümü giyinip koşar adımlarla aşşağıya indim. 

İki haftadır gördüğüm psikolojik tedavi sonrasında içimde solan umutlar tekrar yeşermişti. Bütün sıkıntılarımı anlatıyor ve sanki üzerimden bir yük kalkmış gibi hissediyordum. 

Her kötülüğün, başarısızlığın, ilgisizliğin içerisinde mutlu olabilecek bir şeyler bulmayı öğretmişti bana psikoloji terapistim. 

"Günaydın anne ve baba bugün hava çok güzel değilmi?" diyerek masadaki yerime yerleşerek samimi bir şeklide gülümsedim. 

Bayan Eun tabağıma kahvaltılıkları koyarken Annem ve babam bana şaşkın bir şeklide bakarken annem konuştu:

"Gunaydın kızım çok enerjiksin kızım" 

"evet anne çok enerjimim hiç olmadığım kadar hemde" dedim. 

Babam tabletinden tahmin ettiğim gibi işlerini kontrol ederken kafasını ladırıp bana baktı. Gözlerimin içerisine dokunklıca. Sonrasında elini tabletten çekerek derince bir iç çekti.

"evet kızım uzun süredir seni böyle görmüyorduk. Seni böyle görmek beni mutlu etti kızım." 

Yüzündeki samimi gülümseme içimi ısıtırken annemlerin beni böyle iyi görmeleri için benim adım atmam gerektiğini anladım. Gerçi ilk adımı onlar atmalıydı ama yinede onlarıda anlıyordum. Çok çalışıyorlardı ve sorumlulukları çok fazlaydı. Ama içten içe beni düşündüklerini biliyordum. İlgisizliklerini tolera edebilirdim. Terapistim bana herzaman mutlu olmak için bişeyler bulmamı ve mutlu olmamı söyledi. İki haftadırda bu söz benim için hayat felsefem olmuştu. 

"Evet baba iyiyim şimdi izinizle okula gitmem gerek" Ağızıma iki lokma peynir zeytin atarak annemlere gülümsedim ve dış kapıya doğru ilerledim. 

Çantamı alıp spor ayakkabılarımı giyip dışarıya çıktım ve evimize yakın olan okuluma doğru yürümeye başladım.

...

Kantine inip sert bir kahve alarak ortalarda olan masaya oturdum ve yeni başladığım kitabımın ön sözünü okuyup ilk sayfasını okumaya başladım. 

Etraftaki rahatsız edici bakışlar ile kitabımı okumaya devam ettim. İnsanlarda haklıydı aslında ilk defa böyle kantinde oturup bir şeyler yapıyordum. Onları takmayıp kitabımı okumaya devam ettim. 

.

Kitabın en heyecanlı yerinde telefonuma gelen bildirim ile irkildim ve telefonu elime aldım. Şifresini girip bildirim panelini indirim mesajın üstüne tıkladım. Yine gereksiz ama bir o kadar da eğlenceli olan piç yine yazmıştı. Konuştuğum tek kişiydi. Belki de bu yüzden onunla konuşurken iyi hissediyorum. Daha kim oduğunu bile bilmiyorum. Mesajı karşılığında hafifçe dudaklarımı kıvırdım ve klavyede ellerimi gezdirdim ve mesajına karşılık verdim. 

ÖZGÜVENSİZ PİÇ: 

Oww Haru hanım sizi buralarda daha sık görmeye başladık. Sebebi ziyaretinizi neye borçluyuz? acaba. 

HARU:

Bende diyorum niye bu piç bana yazmıyor bir eksiklik vardı şimdi tam oldu. 

ÖZGÜVENSİZ PİÇ:

Üzüldünmü yoksa ben yazmadım diye Haru hanım bundan sonra daha sık yazarım sana merak etme özlettirmem kendimi.