11 Years Age Gap

Chapter 1. Our first met.

"Okay, Mr. Stanley." Nakangiting sagot nung stewardess.

Jusko kung nasa jeep lang ako nakaupo, uupo na 'ko sa ibang upuan. Sobrang na-aawkward at nahihiya ako, it feels like basta ganern!

When the stewardess spoke to him, I realized that he didn't respond in Tagalog. Perhaps he is a foreigner traveling for a vacation as well.

Medyo tanga talaga ako, at nakatingin ako sakanya habang kausap ko yung isip ko tapos napatingin siya sa'kin! Syempre, replyan natin ng isang malaking awkward smile.

Halos kalahating oras pa lang ang nakakalipas pero nabobored agad ako. I put my small backpack on my lap, at kumuha ako ng isang chuckie. Of course, binuksan ko. Iniinom ko yung chuckie na may malaking ngiti sa labi, akala mo bata.

I could feel the gaze of Mr. Stanley.., that's what I heard. Tinanggal niya 'yung salamin niya, singkit siya? Di ko alam kung Chinese ba siya Korean o Japanese eh. Ah basta, hindi ko naman alam ang pinagkaiba ng mga mata nila.

He was staring at my chuckie, and eventually looked into my eyes. Looks like he wants my chuckie. "Do you want this?" Tanong ko habang nasa bibig ko 'yung straw at itinuro ko yung chuckie. He nodded. Kinuha ko yung isa pang Chuckie at ibinagay sakanya.

Ang mahal pa naman nung chuckie na nabili ko sa airport terminal jusmiyo! Pero nakakahiya kung hindi ako magsi-share sakanya.

A few seconds later, I could see him having a hard time on how to open the chuckie. I chuckled. "Give it to me, I'll open it for you haha" Saad ko sabay kuha sakanya, I could feel his gaze again.

"Here, drink it." Ani ko nang matusok ko na ang straw sa chuckie.

Ibinaba niya lang ng konti yung mask niya para mainom yung chuckie. Takot ata sa tao 'to at ayaw tanggalin ang mask niya.

"Why don't you take off your mask?" I asked him feeling close. Grabe, mapapalaban ang English speaking ko rito.

"People might --" He cut off his words and he spoke again, "Let's change seats." Bigla niyang sambit. Jusko payapa na nga pwesto ko, makikipagpalit pa?

"Why??" I asked.

"I'll explain if we change seats" Mabilis niyang sagot habang nakatitig sa mata ko. Eye to eye contact yarn?

"Fine." Sagot ko saka nagpalit kami. Napansin naman ni mama na tumayo ako kaya sinenyasan ko siya na gusto makipagpalit ng upuan. Tumango lang si mama bilang sagot.

"Don't you know me?" He asked pagkaupo na pagkaupo pa lang niya.

"You are Mr. Stanley.. that's what I heard." Sagot ko saka uminom ng chuckie. He laughs trying his best not to laugh very loud. I saw my mama look in my direction, I gave her a light smile.

"That's my fake name." Sambit niya.

"I instructed the crews to use that name rather than my name when addressing me." He added.

"But why?" I asked out of curiosity.

"Do you know YESTERDAY?" Bigla niyang tanong sa'kin saka humigop sa straw nung chuckie while staring at my eyes.

"I think I've heard that before.." Sagot ko saka humigop ng chuckie.

"Ah! TODAY, TIME, and REMEDY?" Saad ko habang nakatitig sa mga mata niya at inaantay ang sagot niya.

"YESTERDAY is the singer of those songs, right?" I added. He nodded with a cute smile.

"But, I don't know you..sorry.. I only heard those songs on myx." I said with an awkward smile.

"But I'm familiar with Jiho, Jaehyung, and Riel? I overheard my classmates saying that." I added.

He laughs. "I guess so hahahaha"

"Sorry hahahaha, I'm being too talkative again.." Sagot ko saka umayos ng pagkakaupo.

Ilang saglit pa ang nakalipas, nag-landing na ang eroplano sa Tacloban. Bumaba na kami nila mama sa eroplano. Gusto ko sana itanong ang totoong pangalan ni Mr. Stanley pero nakita ko siya na kasama yung ibang crew. For sure, VIP siya kaya ganun. Matapos kaming makalabas sa airport ay agad din kaming humanap at sumakay ng taxi patungong Silago.

     "Jusko! Ang mga pamangkin kong kulay labanos!" Masayang sigaw ng tita kong walang balak mag-asawa.

"Tita! Ang ganda mo naman!" Pangaasar ko pa. Niyakap niya kami ng kapatid ko.

Actually, kahit mga kapitbahay namin sa Manila'y laging napapansin ang kulay namin ng kapatid ko, para raw kasi kaming walang dugo at di nabibilad sa araw.. kumpara naman do'n kay Mr. Stanley na kulay bond paper.

"Pumasok na kayo dali, at kumain." Sabi naman nung Tito kong single.

"Wala pa kasi si Susana, baka mamaya-maya pa yun." Dagdag niya. Si Tita Susana ay kapatid nilang may pamilya rin gaya ni mama.

Pumasok muna kami ni mama at tita sa loob ng kwarto para ayusin ang mga gamit namin habang si papa nama'y nakikipagkwentuhan kay tito at ang kapatid ko'y nakaupo sa sala (living room).

"Nang.. Sino yung katabi mo kanina, bakit parang magkakilala kayo kung magtawanan at magkwentuhan?" Tanong ni mama. Nang o Nanang ang madalas na tawag sakin ni mama.

"Ah? Si Mr. Stanley na kulay bond paper haha" Natatawa kong sagot.

"Kulay bond paper?" Tanong ni tita.

"Opo, 'ta. Para siyang walang dugo tas balot na balot pa katawan niya hahahahahaha" Nagtawanan na kaming lahat.

"Kasi, hindi naman talaga siya do'n nakaupo. Narinig ko, sabi nung stewardess is okay na raw yung upuan niya doon sa business class pero bigla niyang sinabi na mas gusto niya na raw yung upuan niya.. at yung dapat na nakaupo sa isang upuan ay pinaupo niya doon sa seats niya sa business class kasi gusto niya raw bakante lang do'n." Pagpapaliwanag ko habang nilalabas yung mga damit sa luggage.

"Ay ganun? Mapili haha" Sabi ni tita.

"Hmmm hindi naman ata, tita. Siguro uncomfortable siya do'n sa business class haha" sagot ko.

"Eh Nang? Bakit nakita ko kanina pareho kayong umiinom ng chuckie? Samantalang sa kapatid mo, makikipagpatayan ka pa huwag lang siya bigyan" Sambit ni mama.

"Ma! Nakakahiya naman sabihin sakanya na, ayoko nga bumili ka. Baliw 'to hahaha" Nagtawanan naman kaming lahat uli.

Actually, kaming tatlo nila tita para lang kaming magkakapatid, at ako ang pinaka bunso. Sobrang close namin at kung makapagkwentuhan akala mo magkakaibigan lang.