Ξεχασμένα γράμματα|✓

Προς τον άγνωστο που κάποτε ήταν όλη μου η ζωή

Αγαπημένε μου,

Αυτό θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως γράμμα για κάτι ξένο– κι όμως, μπορεί να νομίζεις πως δεν ξέρεις τον αποστολέα, μα άφησε με να σε γνωρίζω εγώ, από το «Άλφα» σου, μέχρι και το «Ωμέγα»– μα συνάμα και τόσο γνωστό, όπως εκείνη η μυρωδιά που σου θυμίζει κάτι που πλέον δεν θυμάσαι, ή ένα συναίσθημα που είχες καιρό να αισθανθείς και που σε πνίγει, σαν τα λεπτά περάσουν.

Για αρχή, δεν ξέρω πως να σε αντιμετωπίσω πλέον, σαν κάποιον που κάποτε γνώριζα πολύ καλά, ή σαν κάποιον άγνωστο; Βέβαια, έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που ήξερα με κάθε λεπτομέρεια την ζωή σου, οπότε μάλλον θα προσπαθήσω να σου μιλήσω ως άγνωστη, ώστε να γνωρίσω καλύτερα, εκείνη την πλευρά του εαυτού σου, εκείνη την πλευρά που τώρα πια άλλοι γνωρίζουν πολύ καλά και άλλοι μπορούν να την θαυμάσουν, είτε βαίνει πρωί, είτε βραδιάζει.

Ξέρεις, άγνωστε, και πριν δύο χρόνια, μου ήσουν τόσο άγνωστος, όσο μου είσαι και τώρα. Ποια να είναι τα τωρινά σου όνειρα; Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι και ποιο να είναι το μέρος που ηρεμείς καλύτερα; Έχεις φίλους πλέον, ή μόνος περνάς και αυτά σου τα γενέθλια; Δεν νομίζω βέβαια, πως θα είσαι μόνος, σίγουρα όλο και κάποιος που σε αγαπάει, θα σε πιάσει από το χέρι και θα σε κάνει μια τόσο δυνατή αγκαλιά, ώστε να σου δείξει πόσο μετράς για εκείνον. Εύχομαι εκείνη η αγκαλιά να είναι μεγαλύτερη απόψε και κάθε απόψε που περνάει, ώστε να φτάσει εκείνη την πλατωνική αγκαλιά που σου έστελνα εγώ όλες αυτές τις φορές που το μυαλό μου πήγαινε σε σένα και στον τρόπο που υπήρχες σε αυτόν τον κόσμο.

Υπάρχεις. Κάθε τόσο, απλά σκέφτομαι πως υπάρχεις και με ευγνωμονώ που το κάνεις, γιατί είναι αλλιώς να ζεις σε έναν κόσμο όπου το φως που υπάρχει στον ουρανό σαν σκοτεινιάζει λάμπει τόσο πολύ σαν την ψυχή σου και βέβαια, ευγνωμονώ τους πάντες που μπορώ να σε χαζεύω έστω και από τόσο μακριά, μονάχα με την βοήθεια των αστεριών.

Βέβαια, δεν θα μπορούσα να μην σε ευχαριστήσω που υπάρχεις ακόμα και θα ήθελα να σου ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη για τις πληγές που άνοιξα και που δεν ήμουν εγώ δίπλα σου όταν θα είχες κάποιον άνθρωπο πραγματικά ανάγκη, εύχομαι εκείνοι οι άλλοι να έμειναν εκεί και να σε κράτησαν τόσο σφιχτά, που το δικό μου «αντίο», τότε, να καλύφθηκε και να μην πόνεσε, όσο πονάνε τα χιλιάδες αντίο που λέγονται κάθε φορά που πάω να κλείσω τα μάτια μου. Γιατί μια συγγνώμη δεν μπορεί να καλύψει τις πληγές που όσο και να βάζεις μέλι, δεν θέλω να τις κάνω να επουλωθούν, μα νόμιζε με για άγνωστη σήμερα και κάνε το καλό, μην μου μιλήσεις, όπως έκανες τότε. Μην με αφήσεις να σε πληγώσω, δεν θέλω να σε πληγώσω.