Melody Of Love

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Πολλές φορές, η ζωή σου προσφέρει χαρές που δεν μπορούσες να φανταστείς. Μπορείς να το ονομάσεις όπως εσύ επιθυμείς...Ριζικό, τύχη, μοίρα...Δεν έχει σημασία το όνομα γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να απολαύσεις αυτά που σου δίνει απλόχερα η ζωή. Τι γίνεται όμως όταν η ζωή σου στερεί μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις που υπάρχουν σε ολόκληρο το σύμπαν¨ Αν συμβεί αυτό τότε θα νιώσεις σαν να σου ξερίζωσαν ένα κομμάτι από την καρδιά σου και μετά το μόνο που θα αισθάνεσαι είναι ένα κενό, ένα μεγάλο κενό που ίσως δεν μπορέσει να κλείσει ποτέ και να σου προκαλεί ένα τεράστιο πόνο.

 Αν αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που προκαλεί τόσο πόνο και ταυτόχρονα αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ύπαρξής μας σε αυτόν τον πλανήτη, πάψε να αναρωτιέσαι! Αυτό είναι ο έρωτας, η αίσθηση του έρωτα η οποία είναι ικανή όταν σε κατακλίσει να σου διαλύσει τη ζωή. Έτσι διέλυσε και τι δική μου τη ζωή. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα τον ερωτεύτηκα, ένιωσα σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, τα μαγουλά μου πήραν χρώμα το χρώμα του πάθος [κόκκινο] και μόλις μου συστήθηκε το όνομά του  καρφώθηκε για πάντα στο μυαλό μου [Άρης].

 Τον έλεγαν Άρη ,όπως τον ολύμπιο θεό, αν και για πούμε την αλήθεια δεν του έμοιαζε και πολύ! Ήταν μελαχρινός, με καστανά μαλλιά και μάτια και μεγάλα χείλη, από τα οποία κρεμώμουν όση ώρα μου μιλούσε και το βλέμμα μου δεν ήταν ικανό να κοιτάξει αλλού, κοιτούσε μόνο εκείνον. Εκείνη τη στιγμή ο χρόνος για εμένα πάγωσε και το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν οι χτύποι της καρδιάς μου , η οποία δεν μπορούσε να σταματήσει επειδή τη στιγμή που συναντήθηκαν οι ματιές μας τότε γεννήθηκε η καρδιά μου. Δεν έπρεπε να τον είχα ερωτευθεί ποτέ! Αλλά δεν διαλέγουμε ποιον θα ερωτευθούμε και δυστυχώς όταν η καρδιά μας διατάζει δεν μπορούμε να την παρακούσουμε. Αυτό ακριβώς έκανα και εγώ την  υπάκουσα και παρασύρθηκα έτσι άπειρη όπως ήμουν στο παιχνίδι του έρωτα. Τον αγάπησα πολύ όμως και για να είμαι απολύτως ειλικρινείς ακόμα τον αγαπώ με όλη τη δύναμη της καρδίας και αυτό είναι κάτι που εκείνος βέβαια αγνοεί , όπως πάντα συμβαίνει στους μεγάλους έρωτες. Πάντα κάποιος αγαπάει περισσότερο τον άλλον!

Δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου! Μέρα με την μέρα η αγάπη μου για εκείνον μεγάλωνε, θέριευε και το χειρότερο ήταν ότι ο Άρης δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρος μαζί μου. Αυτό συνέβαινε διότι δεν ήμουν μόνο εγώ μικρή και ανώρημη αλλά και εκείνος. Ήταν αυθόρμητος, γελαστός, λάτρευε την περιπέτεια, είχε ένα αστείρευτο πάθος για το μπάσκετ καθώς ονειρευόταν πάντα να γίνεις ένας σπουδαίος μπασκεμπολίστας και ταυτόχρονα ζούσε σε έναν κόσμο που πάντα προσπαθούσα να μπω μέσα σε εκείνον χωρίς αποτέλεσμα βέβαια. 

Έτσι, κυλούσαν οι μέρες μας...

Η κατάσταση αυτή διήρκησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια, μέχρι που ήρθε η μέρα που λακταρούσα όλα αυτά τα χρόνια. Η μέρα που μου εξομολογήθηκε τον ερωτά του για εμένα και μου ζήτησε να είμαστε μαζί! Εκείνη η μέρα θα μπορούσε να ήταν η ομορφότερη μέρα της ζωής μου όμως... Πάντα μια χαρά συνοδεύεται από μια λύπη. Διότι εκείνη η μέρα ήταν αυτή που θα του ανακοίνωνα πως πρόκειται να φύγω από το χωριό μαζί με τους γονείς για να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή, όπως έλεγε ο πατέρας μου όταν τον ρωτούσα γιατί φεύγουμε από το αγαπημένο μας χωριουδάκι
- Μπαμπά γιατί πρέπει να φύγουμε από το χωριό μας ; Δεν θέλω να φύγω από εδώ ποτέ
- Σοφούλα μου, κορούλα μου, τα έχουμε ξαναπεί αυτά γιατί θέλεις να με στεναχωρεις καρδιά μου;
- Σοφούλα μου, είπαμε πως ο μπαμπάς βρήκε μια πολύ καλή δουλειά στην Αθήνα και θα πρέπει να το στηρίξουμε. Σύντομα θα φύγουμε για την Αθήνα για να μπορεί ο μπαμπάς να πηγαίνει κάθε μέρα στην δουλειά του και έτσι θα μπορεί να μας προσφέρει ότι επιθυμούμε.
- Ναι, η ζωή μας θα αλλάξει! Θα γίνει πολύ καλύτερη και θα μπορείς και εσύ σε λίγα χρόνια να βρεις μια καλή δουλειά και να ζήσεις όπως λακταράς ,κόρη μου.

Αυτά τα λόγια μου έλεγαν συνέχεια ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Τον πατέρα τον έλεγαν Στέφανο Λυράλη και την μητέρα μου Μυρτώ Πυργάκη.Ο πατέρας μου  ήταν σπουδαίος οινολογος, ο καλύτερος του χωριού όπως έλεγε ο παππούς μου ο Ηρακλής. Ο παππούς μου τον είχε στείλει στην Αθήνα να σπουδάσει ώστε να μπορέσει μια μέρα να αναλάβει τα χωράφια μας  και να ανακαινίσει το παλιό οινοποιείο της οικογένειας Λυράλη,το οποίο είχε καεί πριν από πολλά χρόνια και κάνεις δεν κατάφερε να το ξανακτισει καθώς χρειαζόταν πολλά χρήματα για να φτιαχτεί από την αρχή. Κανείς δεν ξέρει πως κάηκε το οινοποιείο μας και παρολου που έγιναν ενδελεχείς έρευνες δεν βρέθηκε τίποτα που να πιστοποιεί την ακριβή αίτια της πυρκαγιάς. Όμως ο πατέρας μου όταν ανέβηκε στην Αθήνα ένιωσε ελεύθερος και ταυτόχρονα ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με την ζωή των κατοίκων της  μεγαλούπολης και δεν ήθελε με τίποτα να γυρίσει πίσω. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του ήθελε να ανακοινώσει στον πατέρα του πως δεν είχε σκοπό να επιστρέψει πίσω στην Μάνη καθώς λάτρευε την ζωή στην Αθήνα και ένας φίλος του του είχε βρει ήδη μια πολύ καλή δουλειά με πολύ καλό μισθό. Φυσικά, όταν ο παππούς μου, ο Ηρακλής, άκουσε τα σχέδια του μοναχογιού του έγινε έξω φρενών και όπως ήταν φυσικό του απαγόρευε να δεχτεί την δουλειά και να αφήσει την "ξεμυαλίστρα" Αθήνα ,όπως συνήθιζε να την αποκαλεί εκείνος και η γιαγιά μου η Σοφούλα.
Η γιαγιά μου , η Σοφία ή αλλιώς Σοφούλα όπως την αποκαλούσαν όλοι από την παιδική της ηλικία, ήταν μια σκληρή γυναίκα αλλά ο πατέρας μου έλεγε πάντα << η μάνα μου έχει πολύ αγάπη μέσα της>> και αυτό ήταν αλήθεια! Πολλές φορές, όταν πήγαινα στο σπίτι των παππούδων μου για επίσκεψη με έβαζε