When I met you

03

Μένω για λίγο ακόμη έξω βυθισμένη στις σκέψεις μου.

Ωραία. Βγήκα στο μπαλκόνι με έναν άγνωστο, φιληθήκαμε, μου έδωσε το τηλέφωνό του και μου ζήτησε να τον πάρω.

Τηλέφωνο.

Τι στο καλό; Και στην τελική ήπια μόνο τρεις γουλιές από το τζιν μου. Τι θα γινόταν δηλαδή αν το έπινα όλο;

Κοιτάζω για άλλη μια φορά το ψιλοτσαλακωμένο χαρτάκι στο χέρι μου.

Θα είμαι κακιά αν πω ότι είναι τελείως κουλό που ο τυπάς είχε στην τσέπη του ένα χαρτάκι με το όνομά του και τον αριθμό του; Σε ποια εποχή ζούμε, τέλος πάντων;

Ας μην σχολιάσω το γεγονός ότι μάλλον έφυγε τόσο σίγουρος από το σπίτι του ότι θα ρίξει γκόμενες, που μάλλον είχε ετοιμάσει καμιά 10αρια χαρτάκι, έτσι μωρέ, για να υπάρχουν.

Τυλίγομαι λίγο περισσότερο με το τζάκετ του.

Όχι ξέρεις κάτι; Εμένα αυτού του είδους τα μαμόθρεφ-

Ώπα.

Τζάκετ του;

Σκατά!

Σκατά. Σκατά. Σκατά.

Το βγάζω γρήγορα από τους ώμους μου και μπαίνω ξανά μέσα στο σπίτι σπρώχνοντας όποιον βρίσκω μπροστά μου και κοιτώντας δεξιά και αριστερά μπας και τον βρω.

Τι στο καλό; Άνοιξε η γη και τον κατάπιε;

Με τα χίλια ζόρια βρίσκω τον δρόμο μου προς την κουζίνα όπου καθόμουν πριν (και στον πάγκο όπου πριν στηριζόταν ο Στέφαν, πάνω στον οποίο αυτή την στιγμή δύο παιδιά αγνώστου ταυτότητας προσπαθούν να ανακαλύψουν ο ένας το σώμα του άλλου, παρόλο που περίπου ξέρουν τι έχει ο καθένας γιατί... εμ ναι... γιατί έχουν το ίδιο πράγμα εκεί κάτω... γκχμ) και κοιτάζω για άλλη μια φορά το χαρτάκι.

Χα!

Κατάλαβα τι έκανε ο τύπος! Μου έδωσε το μπουφάν του και αφού χαμουρευτήκαμε και σιγούρεψε ότι εμένα μου άρεσε (που μεταξύ μας τώρα... ένα τέτοιο φάσωμα σε ξυπνάει και από κώμα), έδωσε το κινητό του και καλά για να του τηλεφωνήσω την επόμενη μέρα και έφυγε σαν τρελός ξεχνώντας και καλά το τζάκετ του σε εμένα.

Κατάλαβες; Όχι, κατάλαβες τι γίνεται; 

Για αυτό έχω χάσει την πίστη μου στα αγόρια. 

Και καλά εγώ τώρα θα πρέπει αναγκαστικά να τον πάρω τηλέφωνο και επίσης αναγκαστικά να του ζητήσω να συναντηθούμε για να του δώσω το τζάκετ πίσω.