Görev

7.Bölüm "İşin bitti."

Bir süre bölüm ekleyemediğim için çok çok özür dilerim! Ama tüm bölümler elimde olduğu için her gün bölüm eklemeye başlıyorum düzenli bir şekilde. Bundan sonra olacaklar, yazma şeklim, cümlelerim, bölümler ve karakterler hakkında neler düşündüğünüzü çok merak ediyorum.

Bu yüzden yorumlarınızı mutlaka bekliyorum! Tabii bir de oylarınızı :) Her gün gelecek bölümler ve sizin yorumlarınızla hızla ve artarak devam etmeyi umuyorum! Keyifli okumalar.

Nefes alamıyorum...

Göremiyorum...

Hareket edemiyorum...

Kulaklarım uğulduyor...

Neredeyse ölüyorum.

Belki öldüm.

Ve bütün vücudum alevler içerisinde. Öyle ki artık kalbim bir ateş topu... O ateş topu tüm bedenime kıvılcımlar pompalıyor!

Ağzımı açıyorum ama ses çıkaramıyorum... Yaşıyorum ama nefes alamıyorum...

Tek görebildiğim karanlık. Tek duyabildiğim kesik nefeslerim. Tek hareketim göz kırpışlarım.

Çıkarın beni...

Korkuyorum! 

Her yerde karanlık var. Her şey karanlıktan doğmuş gibi. Buraya ait değilim. Karanlık beni içine çekiyor. Boğuluyorum. Dibe çekiliyorum. Biri bana elini uzatsın!

***

Gözlerimi açtığımda bir ışık süzmesi bana çarptı ve gözlerimi yaktı. Gözlerim uzak kaldıkları aydınlığa alışmaya çalıştılar. Yavaş yavaş, alıştığım ve tüm benliğime sinmiş karanlığın etkisinden kurtulup aydınlık bir şey görmenin huzuruyla rahatladım. Etrafa bakmak için gözlerimi tamamen açtım ve gördüğüm tavanla derin bir nefes alarak uzandığım yerde hızla doğruldum. Derin derin nefesler çektim içime. Buna ihtiyacım vardı. Tekrardan nefes alabiliyordum ve bu mükemmel bir şeydi. Neredeyse mucizevi bulacaktım. Kendimi sakinleştirmeli ve rahatlatmalıydım.

İçeriden sesler geliyordu ama ne olduklarını tam olarak algılayamadım. Koltuğun üzerinde yatıyordum. Beni buraya getirmişti.

Ben odada yalnız olduğumu bir süre düşünmeye devam etmişken kapıda dikildiğini farketmediğim Tex bana doğru yürümeye başladı. Beni korkutmuş olsa da baygın görüntümü sürdürdüm. Yanıma geldi ve üzerime eğildi. "Birazdan yanına biri gelecek." dedi. "Eğer sesini çıkartır, saçma sapan bir şey yaparsan yemin ediyorum işini bugünden bitiririm. Sesini kesip uyuyacaksın." Elini cebine attı ve koltuğun yanında dizlerinin üzerine oturdu. Cebinden küçük bir hap çıkardığında ayağa kalkmaya yeltendim ama kolumu yakaladı ve beni olduğum yere mühürledi.

Elindeki hapı dudaklarımın önüne getirip "Yut şunu." diye emir verdi. Bu hapın ne olduğunu bilmiyordum. Dudaklarımı birbirine sıkıca bastırdım ve başımı geri çekip hayır anlamında salladım. "Bu yüzden canın çok yanıyor işte." dedi ve kolunu bana uzatıp ensemi yakaladığı gibi başımı kendisine doğru çekti ve beni sıkıca kavradıktan sonra hapı dudaklarıma bastırıp ağzımın içerisine zorla ittirdi. Hap dilimin üzerine düştüğünde onu geri çıkarmak hatta suratına tükürmek istedim ama parmakları ensemde aşağıya kayarak boğazıma dayandılar. "Her seferinde direniyorsun." Baskıyı hissettiğimde acı tecrübelerim bir kere daha içimdeki, kendini korumaya alan kızın sesini yükseltti ve hapı yuttum.