LOYA "TAMAMLANDI"

35.Bölüm

Medya:Dinleyene hüzün çöküyor..

_________________________________________

Sarıl be..!
Öyle bir sarıl ki
Beklediğim her güne,
Kırıldığım her ana değsin.
Öyle bir sarıl ki..!
Tüm kırıklarım toparlansın.
Hatta öyle bir sarıl ki..!
Seviyorum diyenler,
Sevgisinden utansın.!!

_________________________________________

Aşklarım normalde bu bölümü atmayacaktım, diğer kitaplara bölüm yazacaktım.
Ama benim minik okuyucularım o kadar heyecanlıydı ki bu bölüm için, kıramadım ben de

Hadi siz de gelin beni mutlu edin ve bu bölümü yorumlara boğun

Sizi seviyorum..

İyi okumalar ;)

Kaya'dan Devam:

Bulunduğum katta da bir şey çıkmayınca hızla kendimi üst kata attım. En son bu kata Asil abim girmişti. Ama yalnız değildim anlaşılan. Diğerleri de bir şey bulamayınca kendini bu kata atmış olmalıydı.

Yankı
-Abim yok bir tek. O bulmuş olmalı Loya'yı. Hadi biz de gidelim.

Diyip önündeki odaya giriyordu ki Araf abim onu tutup sus işareti yaptı.

Herkes susup abime anlamsıca bakınca bize dönüp

‐Dinleyin.

Dedi. Bunun üstüne herkes nefesini tutup katı dinlerken kulağıma ağlama sesleri geldi.

Anında herkes kafasını kaldırıp telaşla sesin nerden geldiğini anlamaya çalışırken ben sesin nereden geldiğini anlamıştım.

Kimseye bir şey demeden emin adımlarla sesin geldiği odaya girmemle peşimden diğerleri de girmişti.

Tabi gördüğümüz görüntü bizi yerimize çiviletirken boğazımızda da bir düğüm oluşturmuştu.

Abim kucağında Loya ile beraber yere çökmüş, birbirlerine sıkıca sarılırken bağırarak ağlıyorlardı.

-Geçti bebeğim, geçti kurban olduğum, yanındayım, akıtma incilerini daha fazla

Diyerek saçlarını okşuyordu.

Odadaki tüm oksijen çekilmiş gibi ciğerlerime baskı uygularken nefes alamadığımı hissettim.

Gözümden istemsizce bir yaş düştü. Kalbim bu görüntüyü kaldıramamıştı resmen.

Uzay ve Yankı bizi hızla iterek yerdeki ikilinin yanına çöktü ağlayarak. Ardından onlar da sardı kollarını.

Daha fazla ayakta kalamayarak ben de çöktüm yanlarına, ardından da diğerleri.

Şuan hepimiz yerde çökmüş birbirimize sarılı şekilde ağlıyorduk.

Ne kadar öyle sarılı kaldık ağladık bilmiyorum ama en sonunda herkes sakinleşmiş gibiydi.

Asil abim biraz geri çekilip bebeğimin iki yanağından da koklayarak öptü.

- Daha iyisin değil mi bebeğim. Ağlamak yok artık değil mi