• p r e m i è r e • [ Complete ]

[ 4 ]

" ဟုတ္ "

Mark က ကားေပၚထိုင္ေနဖို႔ ေျပာသြားေပမယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့ Donghyuck ကေတာ့ အေရွ႕မွာထိုင္ရမလို အေနာက္မွာထိုင္ရမလိုနဲ႔ ကားနားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနတာ
Mark ျပန္လာတဲ့အထိပဲ။

" ေဟာ ~ ကားေပၚထိုင္ေနပါဆို ဒီကေလးကေတာ့ .. "

" ဟို .. ဘယ္မွာထိုင္ရမလဲမသိတာနဲ႔ .. "

" Donghyuck ကေတာ့ကြာ လာ အေရွ႕မွာထိုင္ "

ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို တစ္ခ်က္ဆြဲဖြသြားၿပီး Mark က သူထိုင္ဖို႔ ကားတံခါးဖြင့္ေပးေလတယ္။

ေနပါဦး ဒါက ရိုမန္႔တစ္ရုပ္ရွင္ေတြထဲျမင္ေနၾကပံုေလ။
မင္းသမီးက ကားေပၚတက္မယ့္အခ်ိန္ မင္းသားက ခ်စ္ရည္႐ႊန္းလဲ့ ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးလာတာမ်ိဳး။

အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ သူၾကည္ႏူးစြာနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့လည္း Mark hyung က လက္လွမ္းျပေသးတယ္။

ဟုတ္တယ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသလိုပဲ။
ရည္းစားထားတာေလ လက္ထပ္ထားတာမွ မဟုတ္တာ။

အဲ့လိုဆိုၿပီးေတာ့လည္း သူက သူမ်ားအတြဲကို ျပတ္ပါေစ ထိုင္ဆုေတာင္းေနမွာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ တကယ္လို႔ ျပတ္သြားရင္ေတာ့လည္း သူ၀မ္းသာမိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ေက်ာင္းပိတ္ေနတဲ့ ရက္ေတြအတြင္းမွာ Donghyuck က သူ႔ေမေမရဲ႕ Cake ဆိုင္ေလးကို ၀င္ကူညီေပးတယ္။
Mark hyung နဲ႔ကေတာ့ စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ေန႔တည္းက မေတြ႕ေတာ့တာပဲ။

Donghyuck ကေတာ့ သူ႔လက္က အနက္ေရာင္ bracelet ေလးကို တသသၾကည့္ရင္း ဒီေန႔အတြက္ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ သက္ျပင္းကိုခ်လိုက္မိတယ္။

ဒီ Bracelet ေလးက ကိုကို သူ႔ကို ေပးတဲ့ ပထမဆံုးလက္ေဆာင္ေလး။
Donghyuck ကို အဲ့ေန႔က အိမ္လိုက္ပို႔ရင္းနဲ႔ သူ၀င္ခဲ့တဲ့ ဆိုင္မွာ ၀ယ္ခဲ့တာတဲ့။ Bracelet ေလးက အၿမဲ၀တ္ထားရင္ အေဆာင္ေလးလိုပဲတဲ့။ သူ႔ကို၀တ္ထားရင္ အႏၲရာယ္လည္း ကင္းၿပီး ကံလည္းေကာင္းေစတယ္တဲ့။

Donghyuck အတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းေစတဲ့အေဆာင္ေလးက ကိုကို ကိုယ္တိုင္ပဲဆိုတာ ေျပာခ်င္မိပါရဲ႕။